De Dikke Deur

    Momenteel vind ik het leven best te doen en dat is weleens anders geweest. Ik ga ook niet klagen, maar wil een ieder die van zins is junkie of alcoholist te worden even waarschuwen. DOE HET NIET! Herinnert u zich Herman Brood maar, die op het laatst in luiers liep, dat niet kon verdragen en zich van het dak van het Amstelhotel stortte. Zo ver ben ik gelukkig nooit gekomen, ik ben tijdig gestopt.   Ook ik heb de nodige gezondheidsproblemen. Ik bevuil mezelf dan wel niet, maar heb chronische jicht en reumatoïde artritis, die ik overigens aardig onder controle heb dankzij CBD-olie, maar er is een tijd geweest dat ik me van gewrichtsontsteking naar ontsteking sleepte. Ik heb namelijk mijn hele weerstand tegen ontstekingen naar de vaantjes gezopen. Slim hè?   Voorts heeft de here Here mij gezegend met het fenomeen migraine. Ik diende kennelijk bij het leven al gestraft te worden: Gij hebt uw verwekkers meerder malen verloochend, zelfs op schrift; gij dient gestraft te worden

  Ik was nog vrij jong toen ik voor het eerst iets las van Hugo Claus, namelijk het boek Omtrent DeeDee, dat over een familiebijeenkomst gaat die volledig uit de hand loopt. Dat was herkenbaar. De toon was banaal, op het obscene af, gekoppeld aan klassieke thema’s als schuld, dood en liefde. Dat wist ik toen nog niet, destijds werd ik meegezogen door de gebeurtenissen in het boek. Sindsdien heb ik zoveel van Claus gelezen als ik kon, met als hoogtepunt het vuistdikke Het verdriet van België , dat wat mij betreft het absolute hoogtepunt is van de Nederlandstalige letteren.   Voor wie het niet weet (schande!), Hugo Claus was een Vlaamse beeldend kunstenaar, dichter, toneelschrijver, romancier en filmmaker met een indrukwekkend oeuvre. Hij is geboren In Brugge in 1929 en stierf in Antwerpen in 2008. Hij ging niets uit de weg en was een dankbaar object voor de roddelbladen vanwege zijn druistige levensloop en talloze affaires met mooie vrouwen zoals Kitty Courbois en Sylvia Kristel. Oo

  Foto Lammert Voos Het is deze week tot dusver een week met veel menselijke interactie geweest en daar word ik niet perse vrolijker van. Wel heel moe, want ik ben snel overprikkeld. Maandag hadden we een verjaardagetentje bij een vriendin en dinsdag werd ik gebeld door een dierbare vriend uit Deventer. Hij en zijn vrouw waren woensdag op Lauwersoog en gingen met een avondtocht met de ZK9 naar de Engelsmanplaat. Ik appte schipper Eppo of mijn mevrouw en ik nog meekonden en dat kon.   Lang verhaal kort: de tocht was zo geweldig dat ik vandaag in het spreekwoordelijke gat viel. Ik was gisteravond vergeten mijn medicijnen te nemen en dat beloonde zich met een zware migraineaanval vanochtend vroeg. Die sudderde de hele dag nog na, wellicht dat ik me daarom geestelijk ook niet senang voelde.   Het waaide gister stevig en dat was eigenlijk alleen maar lekker. Op de heenweg was ik al nat gespat toen we tegen de golven in voeren en ik verdacht Eppo er een moment van dat hij dat opzette

  Vanochtend kreeg ik een wake-up call. Ik ben al een tijdje uit Deventer weg, dus ik had kunstenaar Dirk lang niet gezien. Ik wist dat hij ALS heeft, maar toen ik foto’s van hem zag schrok ik me het apelazarus. Hij was een stevige kerel, zoals ik, succesvol voor zover ik weet, in ieder geval talentvol, maar wel heel snel heel erg afgetakeld. Mijn problemen zijn pure luxe, realiseer ik me, ik maak me vaak veel te druk om kleinigheden. Nu probeert Dirk zijn vrouw Elise geld bij elkaar te krijgen om een bus te kopen, zodat ze nog met hem op stap kan. Hier kunt u doneren: https://steunactie.nl/actie/help-dirk-weer-op-pad-met-een-rolstoelbus/-41114?fbclid=IwY2xjawEyrdtleHRuA2FlbQIxMQABHTFCKo391x-2TgIaXWIHAhOjaW4ocWL9eBdmklWM3lZEGik7BIecTuRWfA_aem_v1uJ3dWEW2xlVvKSvZHRgQ   Terug naar mijn eigen egocentrische universum. Naast Ik ben Aizaak heb ik nog twee aanzetten tot boeken liggen, maar dat knaagde. Het is allemaal meer van hetzelfde: disfunctionele mensen in een disfunctionele werel

  De nieuwe voegen in de buitenmuur dienen gewit. Er zaten scheuren in die muren, veroorzaakt door werkzaamheden aan de overkant. De aannemer van de overkant stuurde een jongeman die de scheuren professioneel dichtte, maar hij maakte de muren niet opnieuw wit, dat mag ik zelf doen.   Van de vorige eigenaar van ons huis kreeg ik ooit een vat witkalk. Dat is niet zomaar verf, maar een zware massa die ik vanuit dat vat eerst over moet brengen naar een emmertje. Van daaruit kan ik met een blokkwast de witkalk voorzichtig aanbrengen. Een hele klus, want uitsmeren kan niet echt, het is echt aanbrengen.   Het emmertje dat ik ga gebruiken komt uit het huis van mijn overleden moeder. Als ik klaar ben, kan ik dat emmertje wel weggooien, het zal nooit meer voor iets anders te gebruiken zijn, want die witkalk is best giftig.   Iedere dag verdwijnt mijn moeder een beetje meer.   © Lammert Voos

  Aanvankelijk zou ik met dochter en twee kleinkinderen het wad opgaan met het schip van Eppo Lukkien, de ZK9. Maar opa is bang voor onweer, ooit stierf zijn beste vriendin Joke dankzij een blikseminslag, en er werd onweer verwacht. Eppo was vol begrip en voor de verandering en eenmalig maak ik eens reclame: wilt u uw kinderen en kleinkinderen iets over de natuur bijbrengen dan raad ik u een tocht aan met zijn schip. Ook mooi voor volwassenen vanwege de vergezichten en de rust. Ik ben eerder mee geweest en ga ongetwijfeld in de toekomst nog mee, want ik ben min of meer verslaafd aan de Waddenzee.   Maar goed, wij wijzigden onze plannen en gingen naar Wildlands in Emmen. Ook leuk, maar wel erg druk. Nu ben ik eigenlijk een misantroop, maar als ik op stap ben met de kleinkinderen ben ik een wonder van tolerantie en geduld. Ik erger me ook niet aan andere kinderen, hoewel die natuurlijk lang zo leuk niet zijn als mijn eigen kleinkinderen. Mijn kleinzoon bijvoorbeeld, houdt van slopen

  Momenteel lees ik Oorlog & Vrede van Tolstoj. Als puber heb ik dat boek al eens gelezen, maar daar kan ik me niets van herinneren. Ik weet nog wel dat ik hele stukken die in het Frans waren oversloeg. In die taal kan ik alleen voedsel bestellen. Heden ten dage kom ik nog steeds niet veel verder. Ik lees dit om wat uit mijn comfort zone te komen, het is niet het soort boek dat ik normaliter zou lezen. De lange uitweidingen vind ik heel knap, maar ook tamelijk vermoeiend. Hierna staat Dokter Zjivago van Boris Pasternak op het programma. Dit boek heb ik nooit eerder gelezen, want het stond me tegen dankzij de gelijknamige kleffe klotenfilm met Omar Sharif uit 1965.   Ik ben ook begonnen met correcties uit te voeren op mijn eigen Ik ben Aizaak. (Ik wil mezelf overigens absoluut niet vergelijken met bovenstaande schrijvers, ik ben maar een eenvoudige krabbelaar) In Aizaak komt de tocht van Napoleon naar Rusland ook zijdelings voor. Twee proeflezers noemden het manuscript onafha

  Ik heb weleens de neiging om te denken dat ik lui ben, ik heb immers al dagen niets zinnigs meer uitgevreten. Dan verval ik in een lusteloze staat van ik verveel me. Ik verveel me niet echt, maar heb gewoon geen zin om iets te doen. Ik denk soms weleens dat ik schrijver ben geworden uit die verveling, puur om mezelf bezig te houden.   Maar moet ik dan nog wat? Ik ben bijna drieënzestig en heb mijn hele leven lang geknokt, mag ik dan niet lui zijn? Ik denk dan na over prikkels van buitenaf, zou ik geen vrijwilligerswerk moeten doen? Maar dan realiseer ik me dat ik niet voor niets afgekeurd ben. Ik knal altijd overal vol in, tot de energie op is en haak dan af. Zo gaat het mijn hele leven al.   Nu heb ik mezelf opgelegd regelmatig een blog te schrijven. Daarmee leg ik mezelf ook weer druk op. Nu ik constateer dat mijn blog een succes is, nooit eerder had ik zoveel lezers, vraag ik mezelf af of het wel zo gezond is wat ik doe. Ik moet soms immers enorm nadenken om een onderwerp

    Momenteel lees ik Een Adres, de geschiedenis van de joodse onderduik van Michal Citroen. Het meest schokkende van dat boek vind ik nog wel dat de Nederlandse overheid zo braaf de Duitsers behulpzaam was bij het deporteren van de joden. De regering in ballingschap(!) had verordonneerd dat ambtenaren mee moesten werken om de nazi’s niet te provoceren en zich zo veel mogelijk aan de regels te houden. Pas in 1943 kwam er massaal verzet, maar toen waren de meeste joden al afgevoerd naar Sobibor en Auschwitz. Dat kwam omdat de Duitsers Stalingrad en Afrika verloren hadden, arbeidskrachten nodig hadden en plotseling de Nederlanders hun zonen en echtgenoten zagen afgevoerd worden naar Duitsland.   De regering in ballingschap besloot een wet aan te nemen waarin men geen onderscheid meer mocht maken tussen joden en niet-joden, maar ook daar wisten de brave ambtenaren wel raad mee. Joden die terugkeerden uit de kampen werden ‘gewoon’ behandeld en moesten nog belasting betalen over de

    Afgelopen zondag had ik zin om in zee te gaan zwemmen, dus boekte ik voor maandag een overtocht naar Schiermonnikoog voor vrouw, hondjes en mij. Maar helaas, maandagochtend kreeg ik een heftige migraineaanval. Ik slikte een handvol pillen en we gingen toch, maar mijn zwemkleding liet ik thuis. Die pillen doen namelijk hele creatieve dingen met mijn bloedruk en hartslag en het leek me verstandiger om het kalm aan te doen.   Jaren geleden, op vakantie op La Gomera, leerde ik op harde wijze dat de zee geen fenomeen is om mee te spotten. Ik had geen zin om tussen andere mensen te gaan zwemmen, liep het dorp uit en vond een stille baai, waar slechts een enkele vrouw lag te zonnen. Enthousiast liep ik tot mijn middel de zee in om direct te ondervinden dat ik een grote fout had gemaakt. De stroming trok me onverbiddelijk naar de oceaan. Nu raak ik zelden in paniek en ben ik een geoefende zwemmer, maar ik dacht wel dat mijn laatste uur geslagen had. Slechts met de grootst mogelijke

  Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin.   Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder.   Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Peter, drumde. A

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zijn eigen stron