Doorgaan naar hoofdcontent

Meedeinen

 

Foto Lammert Voos

Het is deze week tot dusver een week met veel menselijke interactie geweest en daar word ik niet perse vrolijker van. Wel heel moe, want ik ben snel overprikkeld. Maandag hadden we een verjaardagetentje bij een vriendin en dinsdag werd ik gebeld door een dierbare vriend uit Deventer. Hij en zijn vrouw waren woensdag op Lauwersoog en gingen met een avondtocht met de ZK9 naar de Engelsmanplaat. Ik appte schipper Eppo of mijn mevrouw en ik nog meekonden en dat kon.

 

Lang verhaal kort: de tocht was zo geweldig dat ik vandaag in het spreekwoordelijke gat viel. Ik was gisteravond vergeten mijn medicijnen te nemen en dat beloonde zich met een zware migraineaanval vanochtend vroeg. Die sudderde de hele dag nog na, wellicht dat ik me daarom geestelijk ook niet senang voelde.

 

Het waaide gister stevig en dat was eigenlijk alleen maar lekker. Op de heenweg was ik al nat gespat toen we tegen de golven in voeren en ik verdacht Eppo er een moment van dat hij dat opzettelijk deed. Ik zat tegen de bakboord zijde van het schip te genieten van de deining. Stuurman en gids Jan leidde ons later over de drooggevallen Engelsmanplaat en liet zien hoe je zonder gevaar een kwal kon oppakken, namelijk aan de bovenkant. Vroeger deed ik dat ook zo met vervelende mensen. Gewoon bij de kop pakken en dan laten spartelen.

 

Op je blote voeten over zo’n plaat struinen, op het harde zand en door het slik, het is een welhaast religieuze ervaring. Maar goed, God was vandaag weer ver te zoeken. Het was donker buiten, het waaide hard, ik verveelde me, want had me ingesteld om buitenom te schilderen en qua schrijven kwam me ook niet veel uit handen. Niks eigenlijk. Nog een dikke maand, dan gaan we met een camper naar het zuiden en daar verheug ik me op. In beweging zijn, meedeinen op het ritme van de weg, wetende dat andere automobilisten je vervloeken met je trage camper. Want dat doe ik zelf ook als ik achter zo’n moderne sleurhut zit.

 

En ik denk erover om op dit blog een geregeld reisverslag te zetten. We zullen zien.

 

© Lammert Voos


  Foto: Martin Knaapen


Reacties

Populaire posts van deze blog

Een eindejaarsverhaal

  Aan de rand van de woestijn, in een oase, stond een kleine karavanserai waar vermoeide reizigers hun kamelen konden drenken en zelf uitrusten en zich konden spijzen met dadels en geitenvlees. Het water uit de put was zuiver en zoet, de herbergier een lankmoedig en wijs man. Zo wijs dat hij liever wilde dat zijn mooie dochter gelukkig was, dan dat hij haar uithuwelijkte aan de rijke koopmannen die om haar hand dongen.  Op een goede dag kwam een stoffige zwerver uit de woestijn gesloft, zijn kleren gescheurd, zijn baard vol knopen.             ‘Broeder,’ zo vroeg hij de herbergier, ‘ik ben in de woestijn beroofd van mijn dieren, mijn handel en mijn laatste dirhams, maar ik heb honger en dorst, kunt u mij helpen?’             De herbergier wist dat goede daden altijd beloond werden en hij laafde de zwerver alsof die een hooggeëerde gast was. Wat hij niet wist, was dat de zwerver een djin...

Een fijn weekend

    Het is heel verleidelijk om te gaan zeiken over de Starbucks in de stationsrestauratie van Groningen. Na een lange reis uit Antwerpen dacht ik even een lekker kopje koffie te gaan drinken aldaar. Vroeger kwam ik er ook vaak, toen de obers er nog in een vest en geklede pantalon rondliepen en er niet al te moeilijk werd gedaan over mijn drankkegel. De obers zijn verdwenen en ik drink al bijna twee decennia geen alcohol meer. Ik kwam daar geregeld Herman Brood tegen die ’s ochtend al aan de jenever zat. Herman haalde nooit zijn vliegbrevet en mij gaat het inmiddels goed. Ik heb immers de ruimte om me te ergeren aan het Amerikaanse geknauw van de dames achter de toog en aan het kleine kopje koffie dat een halve liter slootwater bleek te zijn. Luxe ergernissen.   Ik kwam zoals gezegd uit Antwerpen waar ik de art-fair en een klein partijtje bij mijn agent Oscar bezocht. Op de art-fair heb ik me kostelijk vermaakt, maar ik voelde me wel enigszins een vreemde eend in ...

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...