Doorgaan naar hoofdcontent

Hoofdzaken

 


Het is weer eens zover: in mijn hoofd is het totale chaos. Vannacht kon ik niet slapen en kreeg ik een zware migraineaanval. Ik moet en zal van alles en weet niet waar te beginnen. Met dit blog dan maar om de zaken op een rijtje te zetten.

 

Dinsdag ben ik in Zwolle geweest en heb geluncht met mijn uitgever en de plannen voor het nieuwe jaar besproken. Hij was veel positiever dan ik verwacht had. Ik ben een enorme tobber en zie altijd alles duister in en was eigenlijk bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen. Maar hij wil zelfs het begin van mijn dystopische Scandinavische Thriller die ik voor de grap schrijf lezen. Dat betekent dat ik die nog wel even foutloos moet maken voor het weekend. Van wie? Van mezelf natuurlijk.

 

Gister met mijn zuster naar museum Belvedère in Oranjewoud geweest. We hebben veel gepraat, onder andere over de dood van onze ouders en wat voor effect dat op ons had, op ons schuldgevoel, omdat we beiden het gevoel hadden tekort geschoten te zijn, vooral tegenover onze demente moeder. Mijn zuster is voor mijn gevoel helemaal niet tekort geschoten, integendeel, maar zelf beleeft ze dat niet zo. We hadden het ook over de dood van haar man. Hij overleed dit jaar aan asbestkanker, maar het bedrijf waar hij voor werkte probeert iedere verantwoordelijkheid van zich af te schuiven. Het blijkt dat er meer ex-werknemers jong gestorven zijn en misschien heeft het zin uit te zoeken waaraan. Ik ken wel wat onderzoeksjournalisten.

 

Ik wil dit weekend graag naar Antwerpen. Ik ben uitgenodigd door mijn agent Oscar om een kunstbeurs te bezoeken en hoop daar oude en nieuwe vrienden te ontmoeten. Ik heb alles geregeld, behalve het openbaar vervoer, ik kan me er niet toe zetten. Hoe deed ik dat vroeger toch altijd? Ik heb de halve wereld rond gereisd en had daar nooit problemen mee. Waarschijnlijk omdat ik zoveel zoop en mijn hoofd aldus tot zwijgen bracht. Morgen is mijn mevrouw thuis en dan zal ik haar om hulp vragen.

 

Volgende week willen we graag een nachtje proefkamperen met ons nieuwe busje, ter voorbereiding op een lange reis naar het zuiden. Ik zal dan ook weer een blog daarover schrijven en had een naam verzonnen, maar webmaster Julia was daar niet tevreden over en als het goed is hebben we het daar zaterdag nog over, want zij is ook in Antwerpen.

 

Ik zit me ook geestelijk voor te bereiden op de kerstdagen, want ik ben vreselijk bang voor engeltjes die bij nachte liggen. Dat geschal met bazuinen zal me wel weer  hele nachten wakker houden. Bovendien verwacht ik diarree van het vele vreten, want dat hoort erbij bij de kerst.

 

Ik moet ook nog de waterstand opnemen en ook daar kan ik me niet toe zetten. De meter zit in een donker nat gat en ik moet eerst een halve ton aan rotzooi verplaatsen tot ik er bij kan. Uitstellen maar tot na het weekend, vrees ik.

 

Ik weet nu weer waarom ik afgekeurd ben op mijn hoofd en dan hebben we het niet over mijn uiterlijk, want dat valt best mee. Toch? Afijn, ik ben ergens mee begonnen door dit allemaal op te schrijven. Wellicht dat ik er nu toe kom om niet alles meer uit te stellen, maar eerst maar een bakkie koffie…

 

© Lammert Voos


(Afbeelding: Armando in Oranjewoud)

 

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Nick Cave en ik

  Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin.   Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder.   Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Pe...

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...