Doorgaan naar hoofdcontent

De bodem

 



 

Afgelopen zondag had ik zin om in zee te gaan zwemmen, dus boekte ik voor maandag een overtocht naar Schiermonnikoog voor vrouw, hondjes en mij. Maar helaas, maandagochtend kreeg ik een heftige migraineaanval. Ik slikte een handvol pillen en we gingen toch, maar mijn zwemkleding liet ik thuis. Die pillen doen namelijk hele creatieve dingen met mijn bloedruk en hartslag en het leek me verstandiger om het kalm aan te doen.

 

Jaren geleden, op vakantie op La Gomera, leerde ik op harde wijze dat de zee geen fenomeen is om mee te spotten. Ik had geen zin om tussen andere mensen te gaan zwemmen, liep het dorp uit en vond een stille baai, waar slechts een enkele vrouw lag te zonnen. Enthousiast liep ik tot mijn middel de zee in om direct te ondervinden dat ik een grote fout had gemaakt. De stroming trok me onverbiddelijk naar de oceaan. Nu raak ik zelden in paniek en ben ik een geoefende zwemmer, maar ik dacht wel dat mijn laatste uur geslagen had. Slechts met de grootst mogelijke moeite kon ik weer op het strand komen.

 

Diezelfde vakantie ging ik mee op een dolfijnentrip met een groot jacht. Er stond eveneens een zwempartij op het programma. Ik had mijn snorkelspullen meegebracht. Jaren daarvoor had ik gesnorkeld voor de kust van Kenia, onder andere vanaf een dhow, een Arabisch zeilschip. Het koraal was prachtig en ik zag haaien, murenes en diverse kleurrijke vissen en had enorm genoten en voelde me geen moment bedreigd. Zou het nog bestaan?

 

Dus vol goede moed dook ik vanaf het jacht de oceaan in en zwom naar beneden. Onder mij was het donker, geen bodem te zien. Geen vis te zien, niets te zien, alleen duisternis. Nu raakte ik wel in paniek. Haastig zwom ik weer naar boven, naar het zonlicht. Ja, ik ben dol op goedkope symboliek. Ik klom haastig weer aan boord, waar de bemanning stond te grijnzen. Ik was de enige geweest met snorkelspullen.

 

Afijn, gister op Schier hebben we vooral veel op het strand gelopen. Toen we even lagen te rusten werd ik aangevallen door zandvlooien en nu ben ik bekaf en lig de hele dag al te slapen. Maar was het deze vermoeidheid waard?

 

Zeker.

 

© Lammert Voos

 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een eindejaarsverhaal

  Aan de rand van de woestijn, in een oase, stond een kleine karavanserai waar vermoeide reizigers hun kamelen konden drenken en zelf uitrusten en zich konden spijzen met dadels en geitenvlees. Het water uit de put was zuiver en zoet, de herbergier een lankmoedig en wijs man. Zo wijs dat hij liever wilde dat zijn mooie dochter gelukkig was, dan dat hij haar uithuwelijkte aan de rijke koopmannen die om haar hand dongen.  Op een goede dag kwam een stoffige zwerver uit de woestijn gesloft, zijn kleren gescheurd, zijn baard vol knopen.             ‘Broeder,’ zo vroeg hij de herbergier, ‘ik ben in de woestijn beroofd van mijn dieren, mijn handel en mijn laatste dirhams, maar ik heb honger en dorst, kunt u mij helpen?’             De herbergier wist dat goede daden altijd beloond werden en hij laafde de zwerver alsof die een hooggeëerde gast was. Wat hij niet wist, was dat de zwerver een djin...
Een reactie posten
Meer lezen

Busje komt zo

  Het is heel kinderachtig van me, maar ik ben lichtelijk in de rouw omdat ik mijn ideale auto van de hand heb gedaan. Ik heb de grote en luxe Toyota Avensis ingeruild tegen een koekblikje, omdat we een busje hebben gekocht. Ik heb met de Toyota veel avonturen beleefd en lange reizen gemaakt en nooit liet hij me in de steek. Maar ik heb hem niet meer nodig en onze portemonnee heeft ook een bodem. Toch schrijnt het. Mijn jongensdroom over het scheuren met een dikke Camaro over een circuit raakt steeds verder uit beeld.   We hopen met het busje direct na de kerstdagen weer naar het zuiden te reizen, weg van het miezerige weer en de jaarlijkse burgeroorlog van eind december. Ik haat vuurwerk en onze hondjes doen dat waarschijnlijk nog meer. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat die vuurwerktroep niet verboden is. Ieder jaar weer kost het de samenleving miljoenen. Men blijft het non-argument van een traditie maar gebruiken.   Ik ben nog steeds erg gammel en heb weinig energi...
Een reactie posten
Meer lezen

StomStom

  Frustratie noopt mij tot flauwe woordgrappen en dit blog dat zonder meer in zo’n consumentenprogramma kan waarin boze bejaarden hun beklag doen. Ik ben nu dus een boze bijna bejaarde. Heel boos, want voel me behoorlijk belazerd, hoewel het deels mijn eigen schuld is, want ik lijk soms erg op mijn ouweheer en wil altijd voor een dubbeltje op de eerste rang.   Ik wilde navigatie in ons nieuwe busje. Google Maps was niet goed genoeg (waarom eigenlijk niet?). Een goede Carplay set vond ik te duur, dus ik kocht een TomTom, met gratis update! Nu zeg ik zelf altijd dat gratis niet bestaat en ik tuinde er toch in. Het was namelijk zo dat als je die update wilde verkrijgen je er wel eerst een micro SD-kaart in moest stoppen. Die moest ik eerst kopen. Aldus gedaan, maar het apparaat kon hem niet vinden. Nog een micro-SD gekocht, wellicht was de eerste niet goed, maar ook die was niet te vinden door het apparaat.   TomTom had de oplossing: bij hen een SD-kaart kopen met de...
Een reactie posten
Meer lezen