Vanochtend
kreeg ik een wake-up call. Ik ben al een tijdje uit Deventer weg, dus ik had
kunstenaar Dirk lang niet gezien. Ik wist dat hij ALS heeft, maar toen ik foto’s
van hem zag schrok ik me het apelazarus. Hij was een stevige kerel, zoals ik, succesvol
voor zover ik weet, in ieder geval talentvol, maar wel heel snel heel erg
afgetakeld. Mijn problemen zijn pure luxe, realiseer ik me, ik maak me vaak
veel te druk om kleinigheden. Nu probeert Dirk zijn vrouw Elise geld bij elkaar
te krijgen om een bus te kopen, zodat ze nog met hem op stap kan. Hier kunt u
doneren:
Terug naar mijn eigen egocentrische universum. Naast Ik ben
Aizaak heb ik nog twee aanzetten tot boeken liggen, maar dat knaagde. Het
is allemaal meer van hetzelfde: disfunctionele mensen in een disfunctionele
wereld. Dat heb ik nu al vier romans/ novelles uitgespit. Wordt het niet eens
tijd voor wat anders? Ik kreeg nog een idee, mede geïnspireerd door Mohammed
Benzakour zijn boeken Yemma en De reus uit de Rif. Twee
aangrijpende boeken over Benzakours ouders, maar ook over de geschiedenis van
de gastarbeiders uit Marokko. Daarnaast herlas ik Kind van de verzorgingsstaat
van Rob van Essen, een non-fictie boek over de tachtiger jaren en zijn
volwassen worden.
Ik heb besloten mezelf meer te gaan uitdagen, een ander soort
boek te schrijven en ben druk bezig in mijn hoofd een plan uit te werken.
Uiteraard doe ik dat liggend op de sofa, want het is vandaag toch te nat om
buitenom te gaan schilderen. Mocht ik in slaap vallen, dan is dat ook niet erg.
Tijd zat.
© Lammert Voos
Reacties
Een reactie posten