Het is
heel kinderachtig van me, maar ik ben lichtelijk in de rouw omdat ik mijn
ideale auto van de hand heb gedaan. Ik heb de grote en luxe Toyota Avensis
ingeruild tegen een koekblikje, omdat we een busje hebben gekocht. Ik heb met de Toyota veel avonturen beleefd en lange reizen gemaakt en
nooit liet hij me in de steek. Maar ik heb hem niet meer nodig en onze portemonnee heeft ook een bodem. Toch schrijnt het. Mijn jongensdroom over het
scheuren met een dikke Camaro over een circuit raakt steeds verder uit beeld.
We hopen met het busje direct na de kerstdagen weer naar het
zuiden te reizen, weg van het miezerige weer en de jaarlijkse burgeroorlog van
eind december. Ik haat vuurwerk en onze hondjes doen dat waarschijnlijk nog
meer. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat die vuurwerktroep niet verboden
is. Ieder jaar weer kost het de samenleving miljoenen. Men blijft het
non-argument van een traditie maar gebruiken.
Ik ben nog steeds erg gammel en heb weinig energie, maar
verheug me op een aantal leuke dingen die in het verschiet liggen. Een afspraak
met mijn uitgever; een weekend Antwerpen om een kunstbeurs te bezoeken en
vrienden te ontmoeten; een etentje met mijn schoonmoeder op tweede kerstdag. Vooral
dat laatste verheug ik me enorm op. Voor de rest van de tijd kruip ik lekker
onder mijn dekentje op de bank, met eventueel een hond bij wijze van warme
kruik.
Het leven is zo slecht nog niet, ook niet zonder dikke auto.
© Lammert Voos
Reacties
Een reactie posten