Ik heb
weleens de neiging om te denken dat ik lui ben, ik heb immers al dagen niets
zinnigs meer uitgevreten. Dan verval ik in een lusteloze staat van ik
verveel me. Ik verveel me niet echt, maar heb gewoon geen zin om iets te
doen. Ik denk soms weleens dat ik schrijver ben geworden uit die verveling,
puur om mezelf bezig te houden.
Maar moet ik dan nog wat? Ik ben bijna drieënzestig en heb
mijn hele leven lang geknokt, mag ik dan niet lui zijn? Ik denk dan na over
prikkels van buitenaf, zou ik geen vrijwilligerswerk moeten doen? Maar dan
realiseer ik me dat ik niet voor niets afgekeurd ben. Ik knal altijd overal vol
in, tot de energie op is en haak dan af. Zo gaat het mijn hele leven al.
Nu heb ik mezelf opgelegd regelmatig een blog te schrijven.
Daarmee leg ik mezelf ook weer druk op. Nu ik constateer dat mijn blog een
succes is, nooit eerder had ik zoveel lezers, vraag ik mezelf af of het wel zo
gezond is wat ik doe. Ik moet soms immers enorm nadenken om een onderwerp te
verzinnen. Soms ook niet. Dan schrijf ik vanuit mijn woede en frustratie. Maak
ik daarmee een verschil? Ik denk het niet.
Dus mocht er een tijdje geen blog van me verschijnen, dan lig
ik op de sofa gewoon ongegeneerd lui te zijn.
© Lammert Voos
In blogs nooit zeuren over het schrijven van een blog, dat is de eerste Wet, Lammert.
BeantwoordenVerwijderen