Doorgaan naar hoofdcontent

Lui

 


Ik heb weleens de neiging om te denken dat ik lui ben, ik heb immers al dagen niets zinnigs meer uitgevreten. Dan verval ik in een lusteloze staat van ik verveel me. Ik verveel me niet echt, maar heb gewoon geen zin om iets te doen. Ik denk soms weleens dat ik schrijver ben geworden uit die verveling, puur om mezelf bezig te houden.

 

Maar moet ik dan nog wat? Ik ben bijna drieënzestig en heb mijn hele leven lang geknokt, mag ik dan niet lui zijn? Ik denk dan na over prikkels van buitenaf, zou ik geen vrijwilligerswerk moeten doen? Maar dan realiseer ik me dat ik niet voor niets afgekeurd ben. Ik knal altijd overal vol in, tot de energie op is en haak dan af. Zo gaat het mijn hele leven al.

 

Nu heb ik mezelf opgelegd regelmatig een blog te schrijven. Daarmee leg ik mezelf ook weer druk op. Nu ik constateer dat mijn blog een succes is, nooit eerder had ik zoveel lezers, vraag ik mezelf af of het wel zo gezond is wat ik doe. Ik moet soms immers enorm nadenken om een onderwerp te verzinnen. Soms ook niet. Dan schrijf ik vanuit mijn woede en frustratie. Maak ik daarmee een verschil? Ik denk het niet.

 

Dus mocht er een tijdje geen blog van me verschijnen, dan lig ik op de sofa gewoon ongegeneerd lui te zijn.

 

© Lammert Voos

Reacties

  1. erik harteveld11 augustus 2024 om 11:56

    In blogs nooit zeuren over het schrijven van een blog, dat is de eerste Wet, Lammert.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een eindejaarsverhaal

  Aan de rand van de woestijn, in een oase, stond een kleine karavanserai waar vermoeide reizigers hun kamelen konden drenken en zelf uitrusten en zich konden spijzen met dadels en geitenvlees. Het water uit de put was zuiver en zoet, de herbergier een lankmoedig en wijs man. Zo wijs dat hij liever wilde dat zijn mooie dochter gelukkig was, dan dat hij haar uithuwelijkte aan de rijke koopmannen die om haar hand dongen.  Op een goede dag kwam een stoffige zwerver uit de woestijn gesloft, zijn kleren gescheurd, zijn baard vol knopen.             ‘Broeder,’ zo vroeg hij de herbergier, ‘ik ben in de woestijn beroofd van mijn dieren, mijn handel en mijn laatste dirhams, maar ik heb honger en dorst, kunt u mij helpen?’             De herbergier wist dat goede daden altijd beloond werden en hij laafde de zwerver alsof die een hooggeëerde gast was. Wat hij niet wist, was dat de zwerver een djin...
Een reactie posten
Meer lezen

Een fijn weekend

    Het is heel verleidelijk om te gaan zeiken over de Starbucks in de stationsrestauratie van Groningen. Na een lange reis uit Antwerpen dacht ik even een lekker kopje koffie te gaan drinken aldaar. Vroeger kwam ik er ook vaak, toen de obers er nog in een vest en geklede pantalon rondliepen en er niet al te moeilijk werd gedaan over mijn drankkegel. De obers zijn verdwenen en ik drink al bijna twee decennia geen alcohol meer. Ik kwam daar geregeld Herman Brood tegen die ’s ochtend al aan de jenever zat. Herman haalde nooit zijn vliegbrevet en mij gaat het inmiddels goed. Ik heb immers de ruimte om me te ergeren aan het Amerikaanse geknauw van de dames achter de toog en aan het kleine kopje koffie dat een halve liter slootwater bleek te zijn. Luxe ergernissen.   Ik kwam zoals gezegd uit Antwerpen waar ik de art-fair en een klein partijtje bij mijn agent Oscar bezocht. Op de art-fair heb ik me kostelijk vermaakt, maar ik voelde me wel enigszins een vreemde eend in ...
Een reactie posten
Meer lezen

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...
1 reactie
Meer lezen