De Dikke Deur

Soms vraag ik me af waar ik toch verdwaald ben in mijn eigen leven. Ik moet dan denken aan drie zinnen van de band Talking Heads, uit het nummer Once in a lifetime. And you may find yourself behind the wheel of a large automobile And you may find yourself in a beautiful house, with a beautiful wife And you may ask yourself, "Well, how did I get here?" Want het ontbreekt me aan niets en ooit ontbrak het me aan bijna alles.   Op vakantie in de Eifel luisterde ik iedere ochtend naar het gejubel van veldleeuweriken, zag de zwarte roodstaarten rond ons huisje hippen terwijl een rode wouw boven ons hoofd vloog. Rust, ruimte en licht: de ideale vakantie en toch was er een randje. Ik dacht veel aan mijn onlangs overleden zwager en dat ik hem nooit meer zal zien.   De ene gedachte roept de andere op. Vorig jaar overleed mijn moeder en ik hield haar hand vast terwijl ze stierf. Dat klinkt heel romantisch en nobel, maar het is maar de helft van het verhaal. Ik had haar daarvoor meer dan

  Ik kreeg van mijn zuster een fietsendrager voor op de auto. Dat deed me eraan denken dat ik hoognodig weer naar de tandarts moet.   Morgen op vakantie. Naar de Eiffel. Ik vermoed dat de Nordic Walking stokken al ingepakt zijn. Ik neem geen computer mee. Wel een korte broek, witte sokken en sandalen. Ik ben immers toch al getrouwd.   © Lammert Voos

  Je tracht dan het nieuws over de kabinetsformatie zoveel mogelijk langs je heen te laten gaan, want dat proces is niet goed voor je bloeddruk.   Vanaf het begin, en eigenlijk wisten we dat al, werd duidelijk dat de PVV alleen bestaat uit halve, hele criminelen en dwaallichten. Dat kan ook niet anders met een leider die in Arnhem stond te protesteren tegen de benoeming van een burgemeester van Marokkaanse afkomst. Hoe diep kun je zinken als partij en politicus?   Nog veel dieper blijkt nu. Eén van de randdebielen die namens de PVV in de Tweede kamer zit durft met droge ogen te beweren dat er geen hongersnood in Gaza is. En ook nog dat dit wetenschappelijk onderbouwd is. Dus Gaza behoeft geen hulp.  Er zijn dus mensen, heel veel mensen, die hierop gestemd hebben. Ongelofelijk.   Ongelofelijk en godverdomme.   © Lammert Voos

  Ik kwam twee oude usb-sticks tegen en besloot eens te kijken wat daarop stond. Op de ene stonden oude vakantiefoto’s en foto's van honden die er niet meer zijn, op de andere foto’s van onze trouwerij. Daar stonden veel mensen op die er niet meer zijn. Ik werd er verdrietig van.  Zo werkt dus de tijd: er is steeds meer verlies en vaak is een mens zich daar niet eens bewust van, want het slijt.  Maar er stonden ook mensen op die nog niet zo lang geleden overleden zijn, waaronder mijn schoonvader, moeder en twee zwagers. En die zijn nog lang niet weggesleten.  Maar alles gaat voorbij en ik vraag me geregeld af hoe lang ik zelf nog heb.   © Lammert Voos

 Met dank aan Lotte Hofstede.

  Er is een slakkenplaag gaande. Huizen worden overlopen door hordes doorgedraaide slakken. Mensen dienen eerst hun bed te inspecteren voor ze in bed stappen. Men dient schoenen met spijkers te dragen teneinde niet op zijn of haar muil te lazeren op de straat die volledig bedekt is met glibberige monsters. Er zijn gemuteerde slakken gesignaleerd die op kleine kinderen jagen.   Dit klinkt als een B-film van Roger Corman, maar die is onlangs overleden. Talloze mensen gaan naar tuincentra om slakken gif te kopen, dat is dan ook nagenoeg uitverkocht. Hoe dom kun je zijn? Dat gif komt regelrecht in het systeem van dieren die slakken vreten, zoals egels, mollen en vogels. Daar zijn er dus steeds minder van. Gevolg: volgend jaar nog meer slakken. We dienen eveneens bang te zijn voor muggen, hoornaars, elkaar en vooral buitenlanders.   Angst is een verdienmodel. Kijk maar naar de VS waar je wapens bij de vleet kunt kopen. Wordt een land daar veiliger van? Mwah, de scholen in ieder geval ni

  Ik heb alweer drie dagen migraine en het weer is ook niet al te best. Ik ben somber. Niks nieuws onder de zon. Oh nee, er is geen zon. Ik zit vast in Aizaak . Ik heb het maar naar mijn uitgever/redacteur gestuurd voor advies. Om mezelf bezig te houden denk ik over het plot van een absurd verhaal dat voorlopig Spiegelman als titel heeft. Afgelopen zondag zeven kilometer gelopen. Dat was ver over mijn grens. Zo meteen stap ik op de fiets om me zeiknat te laten regenen. Ik ga naar Lauwersoog om vis te vreten. Ik heb geen zin om fatsoenlijk te formuleren, puur uit chagrijn. Staccato. Zijn er lichtpuntjes of is het allemaal poep? Over anderhalve week gaan we naar de Eiffel. Op zich heb ik daar wel zin in, maar mijn mevrouw heeft al gezien dat het dan weliswaar warmer is, maar niet droger. Op de glamping tegenover ons is het net zo rustig als op het kerkhof ernaast. Het lijkt me ook knap koud in de onverwarmde tenten.  Het is juni en we hebben de kachel aan. Laat ik maar stoppen, want ik

  Nu ik mezelf ontslagen heb van de plicht belangrijk te zijn, heb ik ineens zeeën van tijd. Als de brave burgerman die ik diep in mijn hart ben, heb ik gister de auto gewassen en het gras gemaaid, de krant niet gelezen, want na mij de zondvloed. Ik pas mij geruisloos aan.   Onlangs heb ik uren, genietend van de stilte, uit zitten kijken over de akkers tussen Zuurdijk en Leens. Hier hebben mijn ouders als dagloners op hun knieën zitten bieten rooien en vlas te trekken. Omdat zij zo hard hebben gewerkt hoef ik het niet meer te doen. Buiten die andere erfenis is deze wel positief.   Vorige week hebben we een camper gehuurd om in het najaar een maand naar het zuiden te gaan. Je bent een jong bejaarde en je wilt dat best weten. Je wilt ook best weten dat iedere handeling en iedere gedachte in principe volstrekt zinloos is. Veel mensen zullen dat een benauwende gedachte vinden, maar voor mij werkt het bevrijdend.   De laatste twee jaar waren zwaar. Er was veel verlies, veel verdriet.

  See me, feel me, touch me, heal me: een tekst uit de rockopera Tommy van The Who. Eigenlijk draait daar het hele leven om: word ik wel gezien? Want iedereen wil gezien worden, iedereen wil ertoe doen, belangrijk zijn. Ter compensatie van al die dingen die in een leven niet leuk zijn. Wat dat betreft zijn het gouden tijden, er bestaan immers sociale media waarop je jezelf zo groots en belangrijk mogelijk kunt presenteren, een schaduwleven laten zien waarin ook jij telt.   Schaduwlevens…Altijd als ik mezelf bezie in de media voelt dat vervreemdend. Die man daar lijkt op mij, heeft mijn hoofd, mijn stem, mijn dictie, mijn geschiedenis. Ben ik dat? Ik heb er heel weinig binding mee, het gebeurt min of meer buiten mij om, een dubbelganger neemt mij over, maar de gevoelens blijven toch echt van mij en die voel ik daar, op dat moment, niet.   Ik schrijf om mijn overactieve hoofd rustig te krijgen. Ik schrijf om orde in de chaos te creëren. Maar ik schrijf ook ter compensatie, want ik he

Sinds kort bestaat er een meldpunt voor bedreigde schrijvers, ik werd daar op geattendeerd door vriend en collega-schrijver Lucas Zandberg middels een hilarisch appje: ‘Ik word niet bedreigd, ik hoor er weer eens niet bij!’ Ik hoor er ook niet bij, want ben in de hoedanigheid van schrijver ook nooit bedreigd.   Wel in de hoedanigheid van vluchtelingenwerker en wel door een aantal jongelieden van Algerijnse afkomst. Een Joegoslaaf met een dubieuze reputatie bood aan om het voor mij op te lossen, maar bij sommige mensen kun je beter niet in het krijt staan. Het liep allemaal met een sisser af.   Ook werd ik eens door een viertal Britse voetbalhooligans bedreigd nadat ik één van hen nogal hardhandig op zijn plek gezet had. Uiteindelijk durfden ze het niet aan om me daadwerkelijk aan te pakken, ondanks de numerieke meerderheid. Ik scheet bagger, maar liet dat uiteraard niet merken. Misschien hielp het ook wel dat ik bijgestaan werd door een Ier die verdacht werd van IRA-sympathieën. Ik

  Als puber was ik verzot op de strips van Guust Flater, een kantoorbediende die zich overgaf aan allerlei fratsen en eigenlijk helemaal niets kon. In één aflevering presenteerde hij zich als de fietsieclown en gaf hij zich over aan allerlei strapatsen op de fiets en uiteraard ging dat helemaal mis met alle gevolgen van dien. Hilarisch vond ik dat. De leraren op de middelbare school vonden het heel wat minder hilarisch als ik dat met mijn vrienden naspeelde in de klas. Ik ben dan ook van de middelbare school verwijderd.   Onlangs trapte ik mijn zoveelste fiets aan gruzelementen. Mijn gewicht in combinatie met mijn kracht maakt dat weinig fietsen tegen mij bestand zijn. Vaak moet de trapas het ontgelden. Zo ook deze keer. Er was een tijd dat ik daar vreselijk gefrustreerd over was, maar tegenwoordig leg ik me erbij neer dat fietsen bij mij geen lange levensduur hebben. Dus ruilde ik mijn gewonde stalen ros in voor een andere. Een sportieve. Tevens kocht ik een fietshelm. Niet omdat ik