Doorgaan naar hoofdcontent

De fietsieclown

 


Als puber was ik verzot op de strips van Guust Flater, een kantoorbediende die zich overgaf aan allerlei fratsen en eigenlijk helemaal niets kon. In één aflevering presenteerde hij zich als de fietsieclown en gaf hij zich over aan allerlei strapatsen op de fiets en uiteraard ging dat helemaal mis met alle gevolgen van dien. Hilarisch vond ik dat. De leraren op de middelbare school vonden het heel wat minder hilarisch als ik dat met mijn vrienden naspeelde in de klas. Ik ben dan ook van de middelbare school verwijderd.

 Onlangs trapte ik mijn zoveelste fiets aan gruzelementen. Mijn gewicht in combinatie met mijn kracht maakt dat weinig fietsen tegen mij bestand zijn. Vaak moet de trapas het ontgelden. Zo ook deze keer. Er was een tijd dat ik daar vreselijk gefrustreerd over was, maar tegenwoordig leg ik me erbij neer dat fietsen bij mij geen lange levensduur hebben. Dus ruilde ik mijn gewonde stalen ros in voor een andere. Een sportieve.


Tevens kocht ik een fietshelm. Niet omdat ik nou zo snel ben, maar omdat er een categorie automobilisten is die hier op onze smalle wegen in het noorden altijd haast hebben en er geen been in zien om een fietser de berm in te jassen. En mijn hoofd is mijn kapitaal. Dat klinkt triest en dat is het ook. Zowel het eerste als het laatste. Toen ik de helm voor de eerste keer opzette moest ik weer aan de fietsieclown denken. Maar goed, liever uitgelachen dan een kasplantje in het ziekenhuis. Het was overigens een zwaar weekend met windkracht 4 à 5 constant tegen.

 Iets heel anders: één of andere geinponem heeft een profiel van mij aangemaakt op LinkedIn. Ik krijg nu kilo’s spam. Aan de profielfoto te zien is dit onlangs gebeurd en kennelijk woon ik tegenwoordig in Brabant. Helaas weet ik het wachtwoord niet, zodat ik het profiel niet kan opheffen. Ik erger me hier kapot aan, maar wederom: als je er niets aan kan doen moet je het maar accepteren. Ik accepteer tegenwoordig heel veel waar ik niets aan kan doen.

 Lastig.

 © Lammert Voos


Reacties

  1. De fietshelm staat je goed. Volgens mij ben jij de enige die de trapas van een elektrische fiets kapot kan trappen. Dan wil je harder dan de motor.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...

ADD, de eeuwige omweg

  Naast chronische migraine heb ik nog een hersenaandoening, namelijk een vorm van ADHD. Er zijn vele vormen van dit fenomeen en het is echt niet zo dat ik komiek heb willen worden, zoals Bert Visscher of Jochem Meyer. Ik raas ook niet rond door het huis, spring niet van stoel naar stoel, hang niet aan de lampen en heb geen ongebreidelde energie. Integendeel.   Bij mij gebeurt het allemaal in mijn hoofd. Ik ben snel afgeleid en heb moeite met mijn concentratie. Daarbij heb ik dwanggedachten en maak gedachtesprongen die andere mensen niet kunnen volgen. Ik wil morgen op de fiets naar Lauwersoog. Dat is een lange rechte weg, maar ik hoop dat het niet regent.   Schrijven kost me enorm veel energie, omdat ik dan gedwongen ben om me met slechts één zaak tegelijk bezig te houden. Meestal lig ik op de bank te bedenken wat ik zal schrijven en dan in een uitbarsting van gebundelde energie klap ik het op papier. Ik heb ook best zin in een gebakken visje of een zoute haring.   ...

Busje komt zo

  Het is heel kinderachtig van me, maar ik ben lichtelijk in de rouw omdat ik mijn ideale auto van de hand heb gedaan. Ik heb de grote en luxe Toyota Avensis ingeruild tegen een koekblikje, omdat we een busje hebben gekocht. Ik heb met de Toyota veel avonturen beleefd en lange reizen gemaakt en nooit liet hij me in de steek. Maar ik heb hem niet meer nodig en onze portemonnee heeft ook een bodem. Toch schrijnt het. Mijn jongensdroom over het scheuren met een dikke Camaro over een circuit raakt steeds verder uit beeld.   We hopen met het busje direct na de kerstdagen weer naar het zuiden te reizen, weg van het miezerige weer en de jaarlijkse burgeroorlog van eind december. Ik haat vuurwerk en onze hondjes doen dat waarschijnlijk nog meer. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat die vuurwerktroep niet verboden is. Ieder jaar weer kost het de samenleving miljoenen. Men blijft het non-argument van een traditie maar gebruiken.   Ik ben nog steeds erg gammel en heb weinig energi...