Doorgaan naar hoofdcontent

Gezien worden

 

See me, feel me, touch me, heal me: een tekst uit de rockopera Tommy van The Who. Eigenlijk draait daar het hele leven om: word ik wel gezien? Want iedereen wil gezien worden, iedereen wil ertoe doen, belangrijk zijn. Ter compensatie van al die dingen die in een leven niet leuk zijn. Wat dat betreft zijn het gouden tijden, er bestaan immers sociale media waarop je jezelf zo groots en belangrijk mogelijk kunt presenteren, een schaduwleven laten zien waarin ook jij telt.

 Schaduwlevens…Altijd als ik mezelf bezie in de media voelt dat vervreemdend. Die man daar lijkt op mij, heeft mijn hoofd, mijn stem, mijn dictie, mijn geschiedenis. Ben ik dat? Ik heb er heel weinig binding mee, het gebeurt min of meer buiten mij om, een dubbelganger neemt mij over, maar de gevoelens blijven toch echt van mij en die voel ik daar, op dat moment, niet.

 Ik schrijf om mijn overactieve hoofd rustig te krijgen. Ik schrijf om orde in de chaos te creëren. Maar ik schrijf ook ter compensatie, want ik heb last van een intergenerationeel trauma. Mijn beide ouders waren tekortgedane kinderen, beide mishandeld en in armoede opgegroeid. Als ik naar mijn voorouders kijk gaat die armoede en dat geweld generaties terug. Hoe zoiets werkt, weet ik niet precies, maar soms schreeuwt alles in mij: ZIEN JULLIE MIJ WEL?!?

 Hoe gezond is dat eigenlijk? Kun je ook schrijven zonder alles direct op het internet te moeten pleuren? Wat is nu eigenlijk belangrijker: dagelijks een blog schrijven, op sociale media figureren als semi-beroemdheid of naar zwemles gaan met je kleindochter? Ik hoef geen antwoord op die vraag, ik weet het al.

 © Lammert Voos


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Nick Cave en ik

  Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin.   Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder.   Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Pe...
Een reactie posten
Meer lezen

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...
1 reactie
Meer lezen

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...
1 reactie
Meer lezen