Doorgaan naar hoofdcontent

Gezien worden

 

See me, feel me, touch me, heal me: een tekst uit de rockopera Tommy van The Who. Eigenlijk draait daar het hele leven om: word ik wel gezien? Want iedereen wil gezien worden, iedereen wil ertoe doen, belangrijk zijn. Ter compensatie van al die dingen die in een leven niet leuk zijn. Wat dat betreft zijn het gouden tijden, er bestaan immers sociale media waarop je jezelf zo groots en belangrijk mogelijk kunt presenteren, een schaduwleven laten zien waarin ook jij telt.

 Schaduwlevens…Altijd als ik mezelf bezie in de media voelt dat vervreemdend. Die man daar lijkt op mij, heeft mijn hoofd, mijn stem, mijn dictie, mijn geschiedenis. Ben ik dat? Ik heb er heel weinig binding mee, het gebeurt min of meer buiten mij om, een dubbelganger neemt mij over, maar de gevoelens blijven toch echt van mij en die voel ik daar, op dat moment, niet.

 Ik schrijf om mijn overactieve hoofd rustig te krijgen. Ik schrijf om orde in de chaos te creëren. Maar ik schrijf ook ter compensatie, want ik heb last van een intergenerationeel trauma. Mijn beide ouders waren tekortgedane kinderen, beide mishandeld en in armoede opgegroeid. Als ik naar mijn voorouders kijk gaat die armoede en dat geweld generaties terug. Hoe zoiets werkt, weet ik niet precies, maar soms schreeuwt alles in mij: ZIEN JULLIE MIJ WEL?!?

 Hoe gezond is dat eigenlijk? Kun je ook schrijven zonder alles direct op het internet te moeten pleuren? Wat is nu eigenlijk belangrijker: dagelijks een blog schrijven, op sociale media figureren als semi-beroemdheid of naar zwemles gaan met je kleindochter? Ik hoef geen antwoord op die vraag, ik weet het al.

 © Lammert Voos


Reacties

Populaire posts van deze blog

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...

ADD, de eeuwige omweg

  Naast chronische migraine heb ik nog een hersenaandoening, namelijk een vorm van ADHD. Er zijn vele vormen van dit fenomeen en het is echt niet zo dat ik komiek heb willen worden, zoals Bert Visscher of Jochem Meyer. Ik raas ook niet rond door het huis, spring niet van stoel naar stoel, hang niet aan de lampen en heb geen ongebreidelde energie. Integendeel.   Bij mij gebeurt het allemaal in mijn hoofd. Ik ben snel afgeleid en heb moeite met mijn concentratie. Daarbij heb ik dwanggedachten en maak gedachtesprongen die andere mensen niet kunnen volgen. Ik wil morgen op de fiets naar Lauwersoog. Dat is een lange rechte weg, maar ik hoop dat het niet regent.   Schrijven kost me enorm veel energie, omdat ik dan gedwongen ben om me met slechts één zaak tegelijk bezig te houden. Meestal lig ik op de bank te bedenken wat ik zal schrijven en dan in een uitbarsting van gebundelde energie klap ik het op papier. Ik heb ook best zin in een gebakken visje of een zoute haring.   ...

Busje komt zo

  Het is heel kinderachtig van me, maar ik ben lichtelijk in de rouw omdat ik mijn ideale auto van de hand heb gedaan. Ik heb de grote en luxe Toyota Avensis ingeruild tegen een koekblikje, omdat we een busje hebben gekocht. Ik heb met de Toyota veel avonturen beleefd en lange reizen gemaakt en nooit liet hij me in de steek. Maar ik heb hem niet meer nodig en onze portemonnee heeft ook een bodem. Toch schrijnt het. Mijn jongensdroom over het scheuren met een dikke Camaro over een circuit raakt steeds verder uit beeld.   We hopen met het busje direct na de kerstdagen weer naar het zuiden te reizen, weg van het miezerige weer en de jaarlijkse burgeroorlog van eind december. Ik haat vuurwerk en onze hondjes doen dat waarschijnlijk nog meer. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat die vuurwerktroep niet verboden is. Ieder jaar weer kost het de samenleving miljoenen. Men blijft het non-argument van een traditie maar gebruiken.   Ik ben nog steeds erg gammel en heb weinig energi...