See me, feel me, touch me, heal
me: een
tekst uit de rockopera Tommy van The Who. Eigenlijk draait daar het hele leven
om: word ik wel gezien? Want iedereen wil gezien worden, iedereen wil ertoe
doen, belangrijk zijn. Ter compensatie van al die dingen die in een leven niet
leuk zijn. Wat dat betreft zijn het gouden tijden, er bestaan immers sociale
media waarop je jezelf zo groots en belangrijk mogelijk kunt presenteren, een
schaduwleven laten zien waarin ook jij telt.
Schaduwlevens…Altijd als ik
mezelf bezie in de media voelt dat vervreemdend. Die man daar lijkt op mij,
heeft mijn hoofd, mijn stem, mijn dictie, mijn geschiedenis. Ben ik dat? Ik heb
er heel weinig binding mee, het gebeurt min of meer buiten mij om, een
dubbelganger neemt mij over, maar de gevoelens blijven toch echt van mij en die
voel ik daar, op dat moment, niet.
Ik schrijf om mijn overactieve
hoofd rustig te krijgen. Ik schrijf om orde in de chaos te creëren. Maar ik
schrijf ook ter compensatie, want ik heb last van een intergenerationeel
trauma. Mijn beide ouders waren tekortgedane kinderen, beide mishandeld en in
armoede opgegroeid. Als ik naar mijn voorouders kijk gaat die armoede en dat
geweld generaties terug. Hoe zoiets werkt, weet ik niet precies, maar soms
schreeuwt alles in mij: ZIEN JULLIE MIJ WEL?!?
Hoe gezond is dat eigenlijk? Kun
je ook schrijven zonder alles direct op het internet te moeten pleuren? Wat is
nu eigenlijk belangrijker: dagelijks een blog schrijven, op sociale media
figureren als semi-beroemdheid of naar zwemles gaan met je kleindochter? Ik hoef
geen antwoord op die vraag, ik weet het al.
© Lammert Voos
Reacties
Een reactie posten