Doorgaan naar hoofdcontent

Attack of the giant killer snails!

 

Er is een slakkenplaag gaande. Huizen worden overlopen door hordes doorgedraaide slakken. Mensen dienen eerst hun bed te inspecteren voor ze in bed stappen. Men dient schoenen met spijkers te dragen teneinde niet op zijn of haar muil te lazeren op de straat die volledig bedekt is met glibberige monsters. Er zijn gemuteerde slakken gesignaleerd die op kleine kinderen jagen.

 Dit klinkt als een B-film van Roger Corman, maar die is onlangs overleden. Talloze mensen gaan naar tuincentra om slakken gif te kopen, dat is dan ook nagenoeg uitverkocht. Hoe dom kun je zijn? Dat gif komt regelrecht in het systeem van dieren die slakken vreten, zoals egels, mollen en vogels. Daar zijn er dus steeds minder van. Gevolg: volgend jaar nog meer slakken. We dienen eveneens bang te zijn voor muggen, hoornaars, elkaar en vooral buitenlanders.

 Angst is een verdienmodel. Kijk maar naar de VS waar je wapens bij de vleet kunt kopen. Wordt een land daar veiliger van? Mwah, de scholen in ieder geval niet. Nederland wordt overlopen met arbeidsmigranten en vluchtelingen die het allemaal op uw dochters, banen en huizen voorzien hebben. Wordt dit gestaafd door cijfers? Nee, maar wat doet dat ertoe? U voelt dat zo en er zijn mensen die u dit maar wat graag doen geloven om te verhullen dat ze zelf hopeloze nitwits zijn.

 Er komt weer een ministerie van Volkshuisvesting, afgeschaft door een vorig VVD- kabinet en er wordt beweerd dat lichtend baken Mona Keijzer de minister van dit ministerie wordt. Was die ook niet ontslagen door de vorige minister-president die zelf nou ook niet bepaald uitblonk in verfrissende ideeën?

 Keijzer is de enige in onze parlementaire geschiedenis die ontslagen is als bestuurder. Met een kabinet met dit soort hopeloze figuren is er pas echt reden tot angst.

 © Lammert Voos

 


Reacties

Populaire posts van deze blog

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...

ADD, de eeuwige omweg

  Naast chronische migraine heb ik nog een hersenaandoening, namelijk een vorm van ADHD. Er zijn vele vormen van dit fenomeen en het is echt niet zo dat ik komiek heb willen worden, zoals Bert Visscher of Jochem Meyer. Ik raas ook niet rond door het huis, spring niet van stoel naar stoel, hang niet aan de lampen en heb geen ongebreidelde energie. Integendeel.   Bij mij gebeurt het allemaal in mijn hoofd. Ik ben snel afgeleid en heb moeite met mijn concentratie. Daarbij heb ik dwanggedachten en maak gedachtesprongen die andere mensen niet kunnen volgen. Ik wil morgen op de fiets naar Lauwersoog. Dat is een lange rechte weg, maar ik hoop dat het niet regent.   Schrijven kost me enorm veel energie, omdat ik dan gedwongen ben om me met slechts één zaak tegelijk bezig te houden. Meestal lig ik op de bank te bedenken wat ik zal schrijven en dan in een uitbarsting van gebundelde energie klap ik het op papier. Ik heb ook best zin in een gebakken visje of een zoute haring.   ...

Busje komt zo

  Het is heel kinderachtig van me, maar ik ben lichtelijk in de rouw omdat ik mijn ideale auto van de hand heb gedaan. Ik heb de grote en luxe Toyota Avensis ingeruild tegen een koekblikje, omdat we een busje hebben gekocht. Ik heb met de Toyota veel avonturen beleefd en lange reizen gemaakt en nooit liet hij me in de steek. Maar ik heb hem niet meer nodig en onze portemonnee heeft ook een bodem. Toch schrijnt het. Mijn jongensdroom over het scheuren met een dikke Camaro over een circuit raakt steeds verder uit beeld.   We hopen met het busje direct na de kerstdagen weer naar het zuiden te reizen, weg van het miezerige weer en de jaarlijkse burgeroorlog van eind december. Ik haat vuurwerk en onze hondjes doen dat waarschijnlijk nog meer. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat die vuurwerktroep niet verboden is. Ieder jaar weer kost het de samenleving miljoenen. Men blijft het non-argument van een traditie maar gebruiken.   Ik ben nog steeds erg gammel en heb weinig energi...