Soms vraag ik me af waar ik toch verdwaald ben in mijn eigen leven. Ik moet dan denken aan drie zinnen van de band Talking Heads, uit het nummer Once in a lifetime.
And you
may find yourself behind the wheel of a large automobile
And you
may find yourself in a beautiful house, with a beautiful wife
And you may ask yourself, "Well, how did I get here?"
Want het ontbreekt me aan niets en ooit ontbrak het me aan bijna alles.
Op vakantie in de Eifel luisterde ik iedere ochtend naar het gejubel van veldleeuweriken, zag de zwarte roodstaarten rond ons huisje hippen terwijl een rode wouw boven ons hoofd vloog. Rust, ruimte en licht: de ideale vakantie en toch was er een randje. Ik dacht veel aan mijn onlangs overleden zwager en dat ik hem nooit meer zal zien.
De ene gedachte roept de andere op. Vorig jaar overleed mijn moeder en ik hield haar hand vast terwijl ze stierf. Dat klinkt heel romantisch en nobel, maar het is maar de helft van het verhaal. Ik had haar daarvoor meer dan een jaar niet gezien. Eerst had ik de Covid als excuus, later beweerde ik dat het geen zin had haar te bezoeken, want ze was dement en zou me toch niet herkennen. De waarheid is dat ik een lafaard ben, een vermijder.
Ik had een moeizame relatie met mijn moeder. Ik kon er niet tegen als ze me aanraakte, ik kon niet tegen haar verhalen, niet tegen haar geur en stem en vooral niet tegen haar hooghartigheid jegens andere mensen. Toen haar persoonlijkheid langzaam vervaagde vanwege de Alzheimer bleef er maar één aspect van haar over, haar angst. Het heeft me dus een jaar gekost om in te zien dat haar hele persoonlijkheid was gevormd door die angst.
Ik moet met mezelf in het reine zien te komen vanwege het feit dat ik een hekel aan haar had. Vanwege het feit dat ik hetzelfde deed als zij: in plaats van naast haar te staan weg te lopen. Zij stond nooit naast mij, liet me in de steek en ik weet en wist best waarom ze dat deed. Ze had geen keus. Ik wel. En ergens in die emotionele warboel dien ik me mezelf terug te vinden. Want het ontbreekt me tegenwoordig aan niets en ooit ontbrak het me aan alles.
© Lammert Voos
Reacties
Een reactie posten