De Dikke Deur

  Ik lees nog steeds in Hotel Florida, het boek over een aantal beroemdheden in de Spaanse burgeroorlog en omdat ik me gigantisch zit te ergeren aan die mensen hun zelfingenomenheid is het een taaie klus. De meesten zijn daar vooral ter meerdere eer en glorie van zichzelf, hoewel ze pretenderen idealisten te zijn. Met name Hemingway is onuitstaanbaar. Hij doet net alsof hij de grote oorlogsverslaggever is, terwijl zijn minnares Martha Gellhorn de echt goede stukken schrijft. Hemingway is een goede romancier, maar dat is toch heel iets anders dan oorlogsreportages schrijven. Hij verliest zich in grootspraak, manipulatie en drankgelagen. Hij is in alle opzichten een zeer onaangenaam mens. Ik hou sowieso niet van mensen die dieren doodschieten als sport zien.   Vorige week werd ik gefotografeerd door Merlijn Doomernik ( https://www.doomernik.com ), fotograaf van sterren als Lale Gül, Johan Derksen, Douwe Bob en Maan. Dit voor het interview in de boekenbijlage van De Morgen dat 8 juni di

  Dat die jongeman nèt iets te vriendelijk tegen de serveerster was en in haar persoonlijke ruimte komt en zij daar zichtbaar ongemakkelijk onder is en dat hij dat niet aanvoelt.   Dat er tòch grote datacentra in onze gemeente komen, tegen de wens van iedereen in. Voor wie wekte ik ook alweer stroom op met onze zonnepanelen?   Dat er tòch een vergunning afgegeven is voor het boren naar gas boven Schiermonnikoog. Niemand in het noorden wil dat, ook de Duitsers niet.   Dat we kennelijk een premier krijgen die het nodig vond om moslims af te luisteren. Met welk argument eigenlijk?   Het maakt allemaal geen zak uit, ik heb geen zin om me er druk over te maken. Ik wil alleen heel graag emigreren, het liefst gisteren.   © Lammert Voos

Vorige week werd ik geïnterviewd door de sympathieke Vlaming Tom Pardoen voor De Morgen. (Het stuk is nog niet gepubliceerd, dus laat ik aan de veilige kant blijven)  Hij vertelde dat Hotel International uit mijn boek Jericho hem sterk deed denken aan Hotel Florida uit het gelijknamige non-fictie boek van Amanda Vaill over de Spaanse burgeroorlog. Nu is nieuwsgierigheid een kostbare zaak, maar toch schafte ik me direct dat boek aan. En Orwells Hommage to Catalonia . Gelukkig had ik Hemingway’s For Whom the Bell Tolls al, anders was het nog duurder geworden. Hotel Florida volgt een aantal koppels zoals Ernest Hemingway en Martha Gellhorn en Robert Capa en zijn geliefde Greta Taro, beiden fotografen. Die laatste komt in 1937 om aan het front. Het boek schetst een ontluisterend beeld van de Spaanse burgeroorlog. De NKVD (voorloper van de KGB) trekt stevig aan de touwtjes, de linkse facties bestrijden elkaar bijna net zo hard als ze de fascisten doen en massa-executies zijn aan de orde

Hoe belangrijk vindt een mens zichzelf? Hoeveel invloed heeft een mens op zijn omgeving, op zijn eigen leven, op de mening van een ander. Ikzelf verlies de proporties wel eens uit het oog, dat komt waarschijnlijk omdat ik nogal eens in de media mag acteren en dat er dan mijn mening gevraagd wordt over bepaalde zaken. Nu en dan moet ik mezelf stevig tot de orde roepen om weer met de voeten op de grond te geraken. Wat dat betreft helpt het om in een klein dorp te wonen. Een microkosmos waarin mijn bestaan er eigenlijk niet zo toe doet. Ik ben wel decoratief, meer niet. In die microkosmos ging ik gister naar een lezing in de kerk over gierzwaluwen. Wat me vooral bijgebleven is, is dat het zo slecht gaat met de insecten en de vogels en eigenlijk de hele natuur. Ik heb dit jaar geen oranjetipje gezien en de hor voor het raam kan ook wel weg, er zijn nauwelijks muggen en er zijn zelfs geen vliegen. Er zijn nauwelijks bijen, geen wespen, geen zweefvliegen, geen torren. Van mijn echtgenote hoo

  De hele week zit me al iets goed dwars. Ik heb een neef waar ik al tweeënzestig jaar mee optrek. Soms heel intens, soms iets minder, maar met name in onze jeugd hebben we veel samen gedaan. Nu viel het me al op dat onlangs bij de crematie van mijn zwager hij zich afzijdig hield en toen ik naar hem toe ging voor een praatje verliep dit wel heel stug. Ik maakte me er niet te druk om, kan gebeuren, het was ook geen bijeenkomst om de gezelligheid immers.   Vorige week stuurde ik hem een artikel op van Maarten van Rossem, een analyse over de regeringsformatie. Mijn neef en ik waren het immers altijd in grote lijnen eens over de politiek, hij was zelfs op milieugebied en vergroening fanatieker dan ik. Maar dit artikel viel kennelijk niet in goede aarde, hij mailde me terug dat mensen als Maarten en ik een gevaar voor het land waren, dat Wilders een verademing was vergeleken bij Rutte en bijna iedere zin begon met ‘Jij als schrijver…’ of ‘Jij als bekende Nederlander…’ Ik was verbijsterd e

  'Ben je al gered?’ vroeg ik aan mijn vriend Wilbert, die momenteel de hoofdrol speelt in een podcast: https://open.spotify.com/show/2XDYzF8YJrMzocra8PHVU8?si=656c03339c21493c   Dat was flauw, heel flauw. Hij gaf dan ook terecht geen antwoord. Wilbert heeft het niet gemakkelijk met zichzelf, is vaak somber, ziet de toekomst ook niet bijster zonnig in. Ik neem hem echt wel serieus, doodserieus zelf, want ik voel met hem mee. Wilbert is een dertiger, ik ben aan mijn laatste etappe begonnen, tenminste zo voelt het. Ik ben vaak ziek, heb in mijn leven diverse zware depressies gehad en voel me door mijn ziekte vaak beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Ik lig geregeld op de sofa en heb dan geen idee wat ik met mezelf aan moet. Ik ben ooit begonnen met schrijven om mezelf te entertainen, maar ik maak dusdanig heftige boeken dat je nauwelijks van entertainment spreken kunt. De boeken die ik lees zijn ook niet bijster luchtig. Nu en dan lees ik een deel van Het Bureau van Voskuil om mijn eig

  Onlangs, op weg naar mijn kleinkinderen, kwam ik langs de afslag Bakkeveen. Ik herinnerde me dat ik daar eens op schoolreisje was geweest en dat daar enorme zandduinen waren. Ik herinnerde me kleffe witte bolletjes met gebakken ei die ik wegspoelde met Fanta. Een milde vorm van weemoed maakte zich van mij meester. Ik besloot Bakkeveen opnieuw te bezoeken, helemaal toen ik vernam dat Hendrik Werkman er vlak in de buurt gefusilleerd was door de nazi’s en er een monument voor hem is. Eerste Pinksterdag was het zover. Echtgenote en honden gingen mee.   De lunch bestond uit brood met brandnetelpesto. Bij ons thuis doen ze alleen maar dingen met round up en brandnetels, maar ik moet toegeven dat het erg lekker was. Helaas werkte het goedje stevig op de darmen, dus wellicht dat men hier ook eerst met de gifspuit bezig was geweest. Daarna wandelden we het bos in en daar draag ik nog de sporen van, want talloze insecten vonden me een niet te versmaden hapje.   Ergens halverwege de r

  Op de terugweg van een feest in Deventer kregen wij tot onze verbazing diverse berichten of het wel goed met ons was. Ja, prima. Dank u. Later bleek dat in ons hoekje van het land een wolkbreuk was geweest, hoe dichter wij bij huis kwamen hoe natter het werd. Na Grijpskerk stonden de akkers blank, waren mensen bezig geulen te graven om water af te voeren.   Nog dichter bij huis stonden de sloten tot de rand toe vol en zwommen er eenden op de akkers. Vorige week hadden de meeste boeren de aardappels en uien in de grond gezet, evenals ander zaaigoed. Het sloeg me koud om het hart, zoals het eruitzag zou nu alles verrotten. Ik dacht aan de boeren waar we bevriend mee zijn. Druk aan het innoveren, zonder uitzondering zoveel mogelijk vergroenen, wat zouden de consequenties van deze ramp zijn? Niets is zwart wit, maar vertel dat maar aan de partijen die een nieuwe regering aan het vormen zijn. De mensen van de PVV weten niet eens wat het woord innoveren betekent en iedere modernisering ach