Zelfkastijding

 

Onlangs, op weg naar mijn kleinkinderen, kwam ik langs de afslag Bakkeveen. Ik herinnerde me dat ik daar eens op schoolreisje was geweest en dat daar enorme zandduinen waren. Ik herinnerde me kleffe witte bolletjes met gebakken ei die ik wegspoelde met Fanta. Een milde vorm van weemoed maakte zich van mij meester. Ik besloot Bakkeveen opnieuw te bezoeken, helemaal toen ik vernam dat Hendrik Werkman er vlak in de buurt gefusilleerd was door de nazi’s en er een monument voor hem is. Eerste Pinksterdag was het zover. Echtgenote en honden gingen mee.

 

De lunch bestond uit brood met brandnetelpesto. Bij ons thuis doen ze alleen maar dingen met round up en brandnetels, maar ik moet toegeven dat het erg lekker was. Helaas werkte het goedje stevig op de darmen, dus wellicht dat men hier ook eerst met de gifspuit bezig was geweest. Daarna wandelden we het bos in en daar draag ik nog de sporen van, want talloze insecten vonden me een niet te versmaden hapje.

 

Ergens halverwege de route kwamen we een boswachter tegen waar we mee in gesprek kwamen. Hij vertelde dat we op één van de oudste wegen van Nederland liepen, een weg waar in vroeger tijden marskramers en hannekemaaiers overheen liepen. Hannekemaaiers waren seizoenarbeiders uit Duitsland die hier kwamen helpen met oogsten bij gebrek aan werk in hun eigen land. Geregeld kreeg er iemand een knuppel in zijn nek, want iedereen is gek op geld. De boswachter vertelde dat de reizigers tondelzwammen van de dode bomen sneden om daar een vuurtje in te bewaren. Ook vertelde hij over de Norbertijner monnik Dodo van Haske. Die kwam oorspronkelijk van Dokkum, maar mocht als kluizenaar leven op een landgoed in de buurt van Bakkeveen. Hij verzorgde leprozen en pestlijders en waar die begraven waren vond men nog vogels die om onverklaarbare redenen stierven, vertelde de boswachter. Ik ken soortgelijke verhalen over pestbosjes. Dodo was een flagellant, dat wil zeggen dat hij zichzelf geselde. Dat zouden meer geestelijken moeten doen. Ik mag dat zeggen want ik bedrijf satire. Een soort van. Dodo stierf in 1230.

 

Ik doe zelf ook aan zelfkastijding, want volg de formatie op de voet en lees de vrolijke avonturen van twee kwaadaardige nitwits, een starre twijfelaar en een opportunistische ellebogenwerker. Die laatste kondigde gister aan te verwachten dat er deze zomer weer asielzoekers op het gras zouden slapen in Ter Apel. Ja dat dankt je de koekoek, daar ben je zelf verantwoordelijk voor mens. En waarom doe je er dan niet iets aan? Ja, dat wil het volk niet. Nou zie ik mezelf ook als onderdeel van dat volk en persoonlijk krijg ik diarree van schaamte. Zo diep zijn wij, het volk, gezakt. En dat is beslist geen satire.

 

© Lammert Voos