Doorgaan naar hoofdcontent

Ernest, Harry en het glasvezelraadsel

 

Ik lees nog steeds in Hotel Florida, het boek over een aantal beroemdheden in de Spaanse burgeroorlog en omdat ik me gigantisch zit te ergeren aan die mensen hun zelfingenomenheid is het een taaie klus. De meesten zijn daar vooral ter meerdere eer en glorie van zichzelf, hoewel ze pretenderen idealisten te zijn. Met name Hemingway is onuitstaanbaar. Hij doet net alsof hij de grote oorlogsverslaggever is, terwijl zijn minnares Martha Gellhorn de echt goede stukken schrijft. Hemingway is een goede romancier, maar dat is toch heel iets anders dan oorlogsreportages schrijven. Hij verliest zich in grootspraak, manipulatie en drankgelagen. Hij is in alle opzichten een zeer onaangenaam mens. Ik hou sowieso niet van mensen die dieren doodschieten als sport zien.

 Vorige week werd ik gefotografeerd door Merlijn Doomernik (https://www.doomernik.com), fotograaf van sterren als Lale Gül, Johan Derksen, Douwe Bob en Maan. Dit voor het interview in de boekenbijlage van De Morgen dat 8 juni dient te verschijnen. Ik kon het prima met Merlijn vinden en we bezondigden ons aan een genoeglijk tweetal uurtjes schelden op alles wat rechts is. Hij zei dat ik leek op voornoemde Hemingway, zo met mijn baard en schipperstrui. Het gesprek verschoof naar onaangename mensen en daarbij viel de naam van Mulisch. Ik heb de man gelukkig nooit ontmoet, maar ik heb van meerdere mensen in het boekenvak gehoord dat hij onuitstaanbaar was. Ook Doomernik koesterde geen warme herinneringen aan Harry.

 Vanochtend was er een monteur op bezoek om ons terug te koppelen aan onze oude vertrouwde analoge telefoonlijn. We hadden glasvezel van ViberQ, maar dat bedrijf is failliet en de verbinding was op zijn zachtst gezegd onbetrouwbaar. Een tijdje geleden dacht ik dat mijn televisie stuk was, maar met de nieuwe oude verbinding blijkt hij nog een perfect beeld te hebben. Het lag aan de glasvezelverbinding, maar kom daar als leek maar eens achter. Overigens is de verbinding niet eens merkbaar langzamer. Wel kreeg ik bericht van dat verrekte Microsoft dat Windows 10 binnenkort niet meer ondersteund wordt. Mijn ouwe desktop kan echter 11 niet aan, moet ik verdorie nou echt een nieuwe kopen? 

Mwah. Eerst maar eens mijn baard afscheren.

 © Lammert Voos



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een eindejaarsverhaal

  Aan de rand van de woestijn, in een oase, stond een kleine karavanserai waar vermoeide reizigers hun kamelen konden drenken en zelf uitrusten en zich konden spijzen met dadels en geitenvlees. Het water uit de put was zuiver en zoet, de herbergier een lankmoedig en wijs man. Zo wijs dat hij liever wilde dat zijn mooie dochter gelukkig was, dan dat hij haar uithuwelijkte aan de rijke koopmannen die om haar hand dongen.  Op een goede dag kwam een stoffige zwerver uit de woestijn gesloft, zijn kleren gescheurd, zijn baard vol knopen.             ‘Broeder,’ zo vroeg hij de herbergier, ‘ik ben in de woestijn beroofd van mijn dieren, mijn handel en mijn laatste dirhams, maar ik heb honger en dorst, kunt u mij helpen?’             De herbergier wist dat goede daden altijd beloond werden en hij laafde de zwerver alsof die een hooggeëerde gast was. Wat hij niet wist, was dat de zwerver een djin...
Een reactie posten
Meer lezen

Een fijn weekend

    Het is heel verleidelijk om te gaan zeiken over de Starbucks in de stationsrestauratie van Groningen. Na een lange reis uit Antwerpen dacht ik even een lekker kopje koffie te gaan drinken aldaar. Vroeger kwam ik er ook vaak, toen de obers er nog in een vest en geklede pantalon rondliepen en er niet al te moeilijk werd gedaan over mijn drankkegel. De obers zijn verdwenen en ik drink al bijna twee decennia geen alcohol meer. Ik kwam daar geregeld Herman Brood tegen die ’s ochtend al aan de jenever zat. Herman haalde nooit zijn vliegbrevet en mij gaat het inmiddels goed. Ik heb immers de ruimte om me te ergeren aan het Amerikaanse geknauw van de dames achter de toog en aan het kleine kopje koffie dat een halve liter slootwater bleek te zijn. Luxe ergernissen.   Ik kwam zoals gezegd uit Antwerpen waar ik de art-fair en een klein partijtje bij mijn agent Oscar bezocht. Op de art-fair heb ik me kostelijk vermaakt, maar ik voelde me wel enigszins een vreemde eend in ...
Een reactie posten
Meer lezen

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...
1 reactie
Meer lezen