Doorgaan naar hoofdcontent

Ernest, Harry en het glasvezelraadsel

 

Ik lees nog steeds in Hotel Florida, het boek over een aantal beroemdheden in de Spaanse burgeroorlog en omdat ik me gigantisch zit te ergeren aan die mensen hun zelfingenomenheid is het een taaie klus. De meesten zijn daar vooral ter meerdere eer en glorie van zichzelf, hoewel ze pretenderen idealisten te zijn. Met name Hemingway is onuitstaanbaar. Hij doet net alsof hij de grote oorlogsverslaggever is, terwijl zijn minnares Martha Gellhorn de echt goede stukken schrijft. Hemingway is een goede romancier, maar dat is toch heel iets anders dan oorlogsreportages schrijven. Hij verliest zich in grootspraak, manipulatie en drankgelagen. Hij is in alle opzichten een zeer onaangenaam mens. Ik hou sowieso niet van mensen die dieren doodschieten als sport zien.

 Vorige week werd ik gefotografeerd door Merlijn Doomernik (https://www.doomernik.com), fotograaf van sterren als Lale Gül, Johan Derksen, Douwe Bob en Maan. Dit voor het interview in de boekenbijlage van De Morgen dat 8 juni dient te verschijnen. Ik kon het prima met Merlijn vinden en we bezondigden ons aan een genoeglijk tweetal uurtjes schelden op alles wat rechts is. Hij zei dat ik leek op voornoemde Hemingway, zo met mijn baard en schipperstrui. Het gesprek verschoof naar onaangename mensen en daarbij viel de naam van Mulisch. Ik heb de man gelukkig nooit ontmoet, maar ik heb van meerdere mensen in het boekenvak gehoord dat hij onuitstaanbaar was. Ook Doomernik koesterde geen warme herinneringen aan Harry.

 Vanochtend was er een monteur op bezoek om ons terug te koppelen aan onze oude vertrouwde analoge telefoonlijn. We hadden glasvezel van ViberQ, maar dat bedrijf is failliet en de verbinding was op zijn zachtst gezegd onbetrouwbaar. Een tijdje geleden dacht ik dat mijn televisie stuk was, maar met de nieuwe oude verbinding blijkt hij nog een perfect beeld te hebben. Het lag aan de glasvezelverbinding, maar kom daar als leek maar eens achter. Overigens is de verbinding niet eens merkbaar langzamer. Wel kreeg ik bericht van dat verrekte Microsoft dat Windows 10 binnenkort niet meer ondersteund wordt. Mijn ouwe desktop kan echter 11 niet aan, moet ik verdorie nou echt een nieuwe kopen? 

Mwah. Eerst maar eens mijn baard afscheren.

 © Lammert Voos



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Nick Cave en ik

  Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin.   Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder.   Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Pe...
Een reactie posten
Meer lezen

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...
1 reactie
Meer lezen

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...
1 reactie
Meer lezen