Doorgaan naar hoofdcontent

Maar wie redt mij?

 

'Ben je al gered?’ vroeg ik aan mijn vriend Wilbert, die momenteel de hoofdrol speelt in een podcast: https://open.spotify.com/show/2XDYzF8YJrMzocra8PHVU8?si=656c03339c21493c Dat was flauw, heel flauw. Hij gaf dan ook terecht geen antwoord.

Wilbert heeft het niet gemakkelijk met zichzelf, is vaak somber, ziet de toekomst ook niet bijster zonnig in. Ik neem hem echt wel serieus, doodserieus zelf, want ik voel met hem mee. Wilbert is een dertiger, ik ben aan mijn laatste etappe begonnen, tenminste zo voelt het. Ik ben vaak ziek, heb in mijn leven diverse zware depressies gehad en voel me door mijn ziekte vaak beperkt in mijn bewegingsvrijheid.

Ik lig geregeld op de sofa en heb dan geen idee wat ik met mezelf aan moet. Ik ben ooit begonnen met schrijven om mezelf te entertainen, maar ik maak dusdanig heftige boeken dat je nauwelijks van entertainment spreken kunt. De boeken die ik lees zijn ook niet bijster luchtig. Nu en dan lees ik een deel van Het Bureau van Voskuil om mijn eigen lamlendigheid in perspectief te zetten. Hoofdpersoon Maarten is een vervelend mannetje die vijandig tegenover de hele mensheid staat en niets anders doet dan twijfelen. Dan val ik nog mee.

Terug naar Wilbert. Hij is eigenlijk een pionier. Hij runt Wongema (https://www.wongema.nl) en is organisator van talloze evenementen die doorgaans de toekomst als onderwerp hebben. Wilbert heeft visie. Ik bewonder Wilbert. Vandaar dat ik de foto van hem plaats die ik een aantal maanden geleden maakte.

 © Lammert Voos



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...
1 reactie
Meer lezen

ADD, de eeuwige omweg

  Naast chronische migraine heb ik nog een hersenaandoening, namelijk een vorm van ADHD. Er zijn vele vormen van dit fenomeen en het is echt niet zo dat ik komiek heb willen worden, zoals Bert Visscher of Jochem Meyer. Ik raas ook niet rond door het huis, spring niet van stoel naar stoel, hang niet aan de lampen en heb geen ongebreidelde energie. Integendeel.   Bij mij gebeurt het allemaal in mijn hoofd. Ik ben snel afgeleid en heb moeite met mijn concentratie. Daarbij heb ik dwanggedachten en maak gedachtesprongen die andere mensen niet kunnen volgen. Ik wil morgen op de fiets naar Lauwersoog. Dat is een lange rechte weg, maar ik hoop dat het niet regent.   Schrijven kost me enorm veel energie, omdat ik dan gedwongen ben om me met slechts één zaak tegelijk bezig te houden. Meestal lig ik op de bank te bedenken wat ik zal schrijven en dan in een uitbarsting van gebundelde energie klap ik het op papier. Ik heb ook best zin in een gebakken visje of een zoute haring.   ...
Een reactie posten
Meer lezen

Busje komt zo

  Het is heel kinderachtig van me, maar ik ben lichtelijk in de rouw omdat ik mijn ideale auto van de hand heb gedaan. Ik heb de grote en luxe Toyota Avensis ingeruild tegen een koekblikje, omdat we een busje hebben gekocht. Ik heb met de Toyota veel avonturen beleefd en lange reizen gemaakt en nooit liet hij me in de steek. Maar ik heb hem niet meer nodig en onze portemonnee heeft ook een bodem. Toch schrijnt het. Mijn jongensdroom over het scheuren met een dikke Camaro over een circuit raakt steeds verder uit beeld.   We hopen met het busje direct na de kerstdagen weer naar het zuiden te reizen, weg van het miezerige weer en de jaarlijkse burgeroorlog van eind december. Ik haat vuurwerk en onze hondjes doen dat waarschijnlijk nog meer. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat die vuurwerktroep niet verboden is. Ieder jaar weer kost het de samenleving miljoenen. Men blijft het non-argument van een traditie maar gebruiken.   Ik ben nog steeds erg gammel en heb weinig energi...
Een reactie posten
Meer lezen