Doorgaan naar hoofdcontent

Maar wie redt mij?

 

'Ben je al gered?’ vroeg ik aan mijn vriend Wilbert, die momenteel de hoofdrol speelt in een podcast: https://open.spotify.com/show/2XDYzF8YJrMzocra8PHVU8?si=656c03339c21493c Dat was flauw, heel flauw. Hij gaf dan ook terecht geen antwoord.

Wilbert heeft het niet gemakkelijk met zichzelf, is vaak somber, ziet de toekomst ook niet bijster zonnig in. Ik neem hem echt wel serieus, doodserieus zelf, want ik voel met hem mee. Wilbert is een dertiger, ik ben aan mijn laatste etappe begonnen, tenminste zo voelt het. Ik ben vaak ziek, heb in mijn leven diverse zware depressies gehad en voel me door mijn ziekte vaak beperkt in mijn bewegingsvrijheid.

Ik lig geregeld op de sofa en heb dan geen idee wat ik met mezelf aan moet. Ik ben ooit begonnen met schrijven om mezelf te entertainen, maar ik maak dusdanig heftige boeken dat je nauwelijks van entertainment spreken kunt. De boeken die ik lees zijn ook niet bijster luchtig. Nu en dan lees ik een deel van Het Bureau van Voskuil om mijn eigen lamlendigheid in perspectief te zetten. Hoofdpersoon Maarten is een vervelend mannetje die vijandig tegenover de hele mensheid staat en niets anders doet dan twijfelen. Dan val ik nog mee.

Terug naar Wilbert. Hij is eigenlijk een pionier. Hij runt Wongema (https://www.wongema.nl) en is organisator van talloze evenementen die doorgaans de toekomst als onderwerp hebben. Wilbert heeft visie. Ik bewonder Wilbert. Vandaar dat ik de foto van hem plaats die ik een aantal maanden geleden maakte.

 © Lammert Voos



Reacties

Populaire posts van deze blog

Nick Cave en ik

  Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin.   Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder.   Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Pe...

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...