Doorgaan naar hoofdcontent

Verbinding

 

De hele week zit me al iets goed dwars. Ik heb een neef waar ik al tweeënzestig jaar mee optrek. Soms heel intens, soms iets minder, maar met name in onze jeugd hebben we veel samen gedaan. Nu viel het me al op dat onlangs bij de crematie van mijn zwager hij zich afzijdig hield en toen ik naar hem toe ging voor een praatje verliep dit wel heel stug. Ik maakte me er niet te druk om, kan gebeuren, het was ook geen bijeenkomst om de gezelligheid immers.

 Vorige week stuurde ik hem een artikel op van Maarten van Rossem, een analyse over de regeringsformatie. Mijn neef en ik waren het immers altijd in grote lijnen eens over de politiek, hij was zelfs op milieugebied en vergroening fanatieker dan ik. Maar dit artikel viel kennelijk niet in goede aarde, hij mailde me terug dat mensen als Maarten en ik een gevaar voor het land waren, dat Wilders een verademing was vergeleken bij Rutte en bijna iedere zin begon met ‘Jij als schrijver…’ of ‘Jij als bekende Nederlander…’ Ik was verbijsterd en ging de discussie niet aan, maar kennelijk triggerde hem dat tot nog meer rare redeneringen.

 Afijn, uiteindelijk trok mijn neef de conclusie dat mensen als Van Rossem en ik verantwoordelijk waren voor de oorlog in Oekraïne en het drama in Gaza. Dat werd me te gortig en ik vroeg hem te stoppen. Tot drie keer toe. Maar nee, ik was een lafaard om dat ik de discussie niet aanging. Dat klopte, ik trachtte een oude vriendschap te redden. Toen ik hem dreigde met blokkeren was ik ineens niet meer democratisch omdat ik hem de mond snoerde en hij zijn mening niet mocht vertellen.

 Je moet nooit dreigen zonder de bereidheid om die dreiging ook uit te voeren. Ik heb hem dus geblokkeerd. Ik loop me nu al de hele week af te vragen of mijn neef dronken was of me simpelweg zat te provoceren, maar ik weet nu al dat hij nooit zal toegeven dat hij fout zat. Ik ken hem en in sommige opzichten lijken we op elkaar.

 Ik laat de grote conclusies maar zitten. Het ligt zo voor de hand. Het hele land is verdeeld en wie weet hoe dat op te lossen is, mag het zeggen.

 © Lammert Voos



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Nick Cave en ik

  Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin.   Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder.   Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Pe...
Een reactie posten
Meer lezen

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...
1 reactie
Meer lezen

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...
1 reactie
Meer lezen