Doorgaan naar hoofdcontent

Lawines

Vorige week werd ik geïnterviewd door de sympathieke Vlaming Tom Pardoen voor De Morgen. (Het stuk is nog niet gepubliceerd, dus laat ik aan de veilige kant blijven) Hij vertelde dat Hotel International uit mijn boek Jericho hem sterk deed denken aan Hotel Florida uit het gelijknamige non-fictie boek van Amanda Vaill over de Spaanse burgeroorlog. Nu is nieuwsgierigheid een kostbare zaak, maar toch schafte ik me direct dat boek aan. En Orwells Hommage to Catalonia. Gelukkig had ik Hemingway’s For Whom the Bell Tolls al, anders was het nog duurder geworden.

Hotel Florida volgt een aantal koppels zoals Ernest Hemingway en Martha Gellhorn en Robert Capa en zijn geliefde Greta Taro, beiden fotografen. Die laatste komt in 1937 om aan het front. Het boek schetst een ontluisterend beeld van de Spaanse burgeroorlog. De NKVD (voorloper van de KGB) trekt stevig aan de touwtjes, de linkse facties bestrijden elkaar bijna net zo hard als ze de fascisten doen en massa-executies zijn aan de orde van de dag. Het hele beeld van een verenigd rood Europa tegen het fascisme wordt onderuitgehaald.

Hemingway blijkt een seksistische hork, maar ook dat wist ik al. Qua schrijverschap is het echter wel een briljante hork. Ik ben vreselijk, mijn nieuwsgierigheid, mijn gedachten; het zijn lawines. Ik verdiepte me in zijn leven en vond zijn schrijfregels:

          Schrijf objectief, beschrijft de details van de wereld, geen emoties;

          Breng de details van een object (of een scène) terug tot hun basiselementen;

          Benadruk naamwoorden;

          Kies actieve werkwoorden, geen passieve;

          Wees spaarzaam met adjectieven en kies zorgvuldig de meest geschikte;

          Houd zinnen kort;

          Streef grammaticale eenvoud na;

Een deel van die regels pas ik ook toe, maar ik ben natuurlijk maar een amateurtje vergeleken bij hem. En hoe verhouden deze regels zich tot de stijl van bijvoorbeeld Paustovskij, een andere literaire held van me? En moet ik niet helemaal overnieuw met het werk waar ik nu mee bezig ben: Ik ben Aizaak. Heb ik daar de moed voor? Heb ik daar de energie en de tijd voor? Een lawine aan vragen. 

 © Lammert Voos


 

 

 

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...

ADD, de eeuwige omweg

  Naast chronische migraine heb ik nog een hersenaandoening, namelijk een vorm van ADHD. Er zijn vele vormen van dit fenomeen en het is echt niet zo dat ik komiek heb willen worden, zoals Bert Visscher of Jochem Meyer. Ik raas ook niet rond door het huis, spring niet van stoel naar stoel, hang niet aan de lampen en heb geen ongebreidelde energie. Integendeel.   Bij mij gebeurt het allemaal in mijn hoofd. Ik ben snel afgeleid en heb moeite met mijn concentratie. Daarbij heb ik dwanggedachten en maak gedachtesprongen die andere mensen niet kunnen volgen. Ik wil morgen op de fiets naar Lauwersoog. Dat is een lange rechte weg, maar ik hoop dat het niet regent.   Schrijven kost me enorm veel energie, omdat ik dan gedwongen ben om me met slechts één zaak tegelijk bezig te houden. Meestal lig ik op de bank te bedenken wat ik zal schrijven en dan in een uitbarsting van gebundelde energie klap ik het op papier. Ik heb ook best zin in een gebakken visje of een zoute haring.   ...

Busje komt zo

  Het is heel kinderachtig van me, maar ik ben lichtelijk in de rouw omdat ik mijn ideale auto van de hand heb gedaan. Ik heb de grote en luxe Toyota Avensis ingeruild tegen een koekblikje, omdat we een busje hebben gekocht. Ik heb met de Toyota veel avonturen beleefd en lange reizen gemaakt en nooit liet hij me in de steek. Maar ik heb hem niet meer nodig en onze portemonnee heeft ook een bodem. Toch schrijnt het. Mijn jongensdroom over het scheuren met een dikke Camaro over een circuit raakt steeds verder uit beeld.   We hopen met het busje direct na de kerstdagen weer naar het zuiden te reizen, weg van het miezerige weer en de jaarlijkse burgeroorlog van eind december. Ik haat vuurwerk en onze hondjes doen dat waarschijnlijk nog meer. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat die vuurwerktroep niet verboden is. Ieder jaar weer kost het de samenleving miljoenen. Men blijft het non-argument van een traditie maar gebruiken.   Ik ben nog steeds erg gammel en heb weinig energi...