Doorgaan naar hoofdcontent

Lawines

Vorige week werd ik geïnterviewd door de sympathieke Vlaming Tom Pardoen voor De Morgen. (Het stuk is nog niet gepubliceerd, dus laat ik aan de veilige kant blijven) Hij vertelde dat Hotel International uit mijn boek Jericho hem sterk deed denken aan Hotel Florida uit het gelijknamige non-fictie boek van Amanda Vaill over de Spaanse burgeroorlog. Nu is nieuwsgierigheid een kostbare zaak, maar toch schafte ik me direct dat boek aan. En Orwells Hommage to Catalonia. Gelukkig had ik Hemingway’s For Whom the Bell Tolls al, anders was het nog duurder geworden.

Hotel Florida volgt een aantal koppels zoals Ernest Hemingway en Martha Gellhorn en Robert Capa en zijn geliefde Greta Taro, beiden fotografen. Die laatste komt in 1937 om aan het front. Het boek schetst een ontluisterend beeld van de Spaanse burgeroorlog. De NKVD (voorloper van de KGB) trekt stevig aan de touwtjes, de linkse facties bestrijden elkaar bijna net zo hard als ze de fascisten doen en massa-executies zijn aan de orde van de dag. Het hele beeld van een verenigd rood Europa tegen het fascisme wordt onderuitgehaald.

Hemingway blijkt een seksistische hork, maar ook dat wist ik al. Qua schrijverschap is het echter wel een briljante hork. Ik ben vreselijk, mijn nieuwsgierigheid, mijn gedachten; het zijn lawines. Ik verdiepte me in zijn leven en vond zijn schrijfregels:

          Schrijf objectief, beschrijft de details van de wereld, geen emoties;

          Breng de details van een object (of een scène) terug tot hun basiselementen;

          Benadruk naamwoorden;

          Kies actieve werkwoorden, geen passieve;

          Wees spaarzaam met adjectieven en kies zorgvuldig de meest geschikte;

          Houd zinnen kort;

          Streef grammaticale eenvoud na;

Een deel van die regels pas ik ook toe, maar ik ben natuurlijk maar een amateurtje vergeleken bij hem. En hoe verhouden deze regels zich tot de stijl van bijvoorbeeld Paustovskij, een andere literaire held van me? En moet ik niet helemaal overnieuw met het werk waar ik nu mee bezig ben: Ik ben Aizaak. Heb ik daar de moed voor? Heb ik daar de energie en de tijd voor? Een lawine aan vragen. 

 © Lammert Voos


 

 

 

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een eindejaarsverhaal

  Aan de rand van de woestijn, in een oase, stond een kleine karavanserai waar vermoeide reizigers hun kamelen konden drenken en zelf uitrusten en zich konden spijzen met dadels en geitenvlees. Het water uit de put was zuiver en zoet, de herbergier een lankmoedig en wijs man. Zo wijs dat hij liever wilde dat zijn mooie dochter gelukkig was, dan dat hij haar uithuwelijkte aan de rijke koopmannen die om haar hand dongen.  Op een goede dag kwam een stoffige zwerver uit de woestijn gesloft, zijn kleren gescheurd, zijn baard vol knopen.             ‘Broeder,’ zo vroeg hij de herbergier, ‘ik ben in de woestijn beroofd van mijn dieren, mijn handel en mijn laatste dirhams, maar ik heb honger en dorst, kunt u mij helpen?’             De herbergier wist dat goede daden altijd beloond werden en hij laafde de zwerver alsof die een hooggeëerde gast was. Wat hij niet wist, was dat de zwerver een djin...

Busje komt zo

  Het is heel kinderachtig van me, maar ik ben lichtelijk in de rouw omdat ik mijn ideale auto van de hand heb gedaan. Ik heb de grote en luxe Toyota Avensis ingeruild tegen een koekblikje, omdat we een busje hebben gekocht. Ik heb met de Toyota veel avonturen beleefd en lange reizen gemaakt en nooit liet hij me in de steek. Maar ik heb hem niet meer nodig en onze portemonnee heeft ook een bodem. Toch schrijnt het. Mijn jongensdroom over het scheuren met een dikke Camaro over een circuit raakt steeds verder uit beeld.   We hopen met het busje direct na de kerstdagen weer naar het zuiden te reizen, weg van het miezerige weer en de jaarlijkse burgeroorlog van eind december. Ik haat vuurwerk en onze hondjes doen dat waarschijnlijk nog meer. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat die vuurwerktroep niet verboden is. Ieder jaar weer kost het de samenleving miljoenen. Men blijft het non-argument van een traditie maar gebruiken.   Ik ben nog steeds erg gammel en heb weinig energi...

StomStom

  Frustratie noopt mij tot flauwe woordgrappen en dit blog dat zonder meer in zo’n consumentenprogramma kan waarin boze bejaarden hun beklag doen. Ik ben nu dus een boze bijna bejaarde. Heel boos, want voel me behoorlijk belazerd, hoewel het deels mijn eigen schuld is, want ik lijk soms erg op mijn ouweheer en wil altijd voor een dubbeltje op de eerste rang.   Ik wilde navigatie in ons nieuwe busje. Google Maps was niet goed genoeg (waarom eigenlijk niet?). Een goede Carplay set vond ik te duur, dus ik kocht een TomTom, met gratis update! Nu zeg ik zelf altijd dat gratis niet bestaat en ik tuinde er toch in. Het was namelijk zo dat als je die update wilde verkrijgen je er wel eerst een micro SD-kaart in moest stoppen. Die moest ik eerst kopen. Aldus gedaan, maar het apparaat kon hem niet vinden. Nog een micro-SD gekocht, wellicht was de eerste niet goed, maar ook die was niet te vinden door het apparaat.   TomTom had de oplossing: bij hen een SD-kaart kopen met de...