Doorgaan naar hoofdcontent

Lawines

Vorige week werd ik geïnterviewd door de sympathieke Vlaming Tom Pardoen voor De Morgen. (Het stuk is nog niet gepubliceerd, dus laat ik aan de veilige kant blijven) Hij vertelde dat Hotel International uit mijn boek Jericho hem sterk deed denken aan Hotel Florida uit het gelijknamige non-fictie boek van Amanda Vaill over de Spaanse burgeroorlog. Nu is nieuwsgierigheid een kostbare zaak, maar toch schafte ik me direct dat boek aan. En Orwells Hommage to Catalonia. Gelukkig had ik Hemingway’s For Whom the Bell Tolls al, anders was het nog duurder geworden.

Hotel Florida volgt een aantal koppels zoals Ernest Hemingway en Martha Gellhorn en Robert Capa en zijn geliefde Greta Taro, beiden fotografen. Die laatste komt in 1937 om aan het front. Het boek schetst een ontluisterend beeld van de Spaanse burgeroorlog. De NKVD (voorloper van de KGB) trekt stevig aan de touwtjes, de linkse facties bestrijden elkaar bijna net zo hard als ze de fascisten doen en massa-executies zijn aan de orde van de dag. Het hele beeld van een verenigd rood Europa tegen het fascisme wordt onderuitgehaald.

Hemingway blijkt een seksistische hork, maar ook dat wist ik al. Qua schrijverschap is het echter wel een briljante hork. Ik ben vreselijk, mijn nieuwsgierigheid, mijn gedachten; het zijn lawines. Ik verdiepte me in zijn leven en vond zijn schrijfregels:

          Schrijf objectief, beschrijft de details van de wereld, geen emoties;

          Breng de details van een object (of een scène) terug tot hun basiselementen;

          Benadruk naamwoorden;

          Kies actieve werkwoorden, geen passieve;

          Wees spaarzaam met adjectieven en kies zorgvuldig de meest geschikte;

          Houd zinnen kort;

          Streef grammaticale eenvoud na;

Een deel van die regels pas ik ook toe, maar ik ben natuurlijk maar een amateurtje vergeleken bij hem. En hoe verhouden deze regels zich tot de stijl van bijvoorbeeld Paustovskij, een andere literaire held van me? En moet ik niet helemaal overnieuw met het werk waar ik nu mee bezig ben: Ik ben Aizaak. Heb ik daar de moed voor? Heb ik daar de energie en de tijd voor? Een lawine aan vragen. 

 © Lammert Voos


 

 

 

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een eindejaarsverhaal

  Aan de rand van de woestijn, in een oase, stond een kleine karavanserai waar vermoeide reizigers hun kamelen konden drenken en zelf uitrusten en zich konden spijzen met dadels en geitenvlees. Het water uit de put was zuiver en zoet, de herbergier een lankmoedig en wijs man. Zo wijs dat hij liever wilde dat zijn mooie dochter gelukkig was, dan dat hij haar uithuwelijkte aan de rijke koopmannen die om haar hand dongen.  Op een goede dag kwam een stoffige zwerver uit de woestijn gesloft, zijn kleren gescheurd, zijn baard vol knopen.             ‘Broeder,’ zo vroeg hij de herbergier, ‘ik ben in de woestijn beroofd van mijn dieren, mijn handel en mijn laatste dirhams, maar ik heb honger en dorst, kunt u mij helpen?’             De herbergier wist dat goede daden altijd beloond werden en hij laafde de zwerver alsof die een hooggeëerde gast was. Wat hij niet wist, was dat de zwerver een djin...

Een fijn weekend

    Het is heel verleidelijk om te gaan zeiken over de Starbucks in de stationsrestauratie van Groningen. Na een lange reis uit Antwerpen dacht ik even een lekker kopje koffie te gaan drinken aldaar. Vroeger kwam ik er ook vaak, toen de obers er nog in een vest en geklede pantalon rondliepen en er niet al te moeilijk werd gedaan over mijn drankkegel. De obers zijn verdwenen en ik drink al bijna twee decennia geen alcohol meer. Ik kwam daar geregeld Herman Brood tegen die ’s ochtend al aan de jenever zat. Herman haalde nooit zijn vliegbrevet en mij gaat het inmiddels goed. Ik heb immers de ruimte om me te ergeren aan het Amerikaanse geknauw van de dames achter de toog en aan het kleine kopje koffie dat een halve liter slootwater bleek te zijn. Luxe ergernissen.   Ik kwam zoals gezegd uit Antwerpen waar ik de art-fair en een klein partijtje bij mijn agent Oscar bezocht. Op de art-fair heb ik me kostelijk vermaakt, maar ik voelde me wel enigszins een vreemde eend in ...

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...