De Dikke Deur

  Aan de rand van de woestijn, in een oase, stond een kleine karavanserai waar vermoeide reizigers hun kamelen konden drenken en zelf uitrusten en zich konden spijzen met dadels en geitenvlees. Het water uit de put was zuiver en zoet, de herbergier een lankmoedig en wijs man. Zo wijs dat hij liever wilde dat zijn mooie dochter gelukkig was, dan dat hij haar uithuwelijkte aan de rijke koopmannen die om haar hand dongen.  Op een goede dag kwam een stoffige zwerver uit de woestijn gesloft, zijn kleren gescheurd, zijn baard vol knopen.             ‘Broeder,’ zo vroeg hij de herbergier, ‘ik ben in de woestijn beroofd van mijn dieren, mijn handel en mijn laatste dirhams, maar ik heb honger en dorst, kunt u mij helpen?’             De herbergier wist dat goede daden altijd beloond werden en hij laafde de zwerver alsof die een hooggeëerde gast was. Wat hij niet wist, was dat de zwerver een djin...

    Het is heel verleidelijk om te gaan zeiken over de Starbucks in de stationsrestauratie van Groningen. Na een lange reis uit Antwerpen dacht ik even een lekker kopje koffie te gaan drinken aldaar. Vroeger kwam ik er ook vaak, toen de obers er nog in een vest en geklede pantalon rondliepen en er niet al te moeilijk werd gedaan over mijn drankkegel. De obers zijn verdwenen en ik drink al bijna twee decennia geen alcohol meer. Ik kwam daar geregeld Herman Brood tegen die ’s ochtend al aan de jenever zat. Herman haalde nooit zijn vliegbrevet en mij gaat het inmiddels goed. Ik heb immers de ruimte om me te ergeren aan het Amerikaanse geknauw van de dames achter de toog en aan het kleine kopje koffie dat een halve liter slootwater bleek te zijn. Luxe ergernissen.   Ik kwam zoals gezegd uit Antwerpen waar ik de art-fair en een klein partijtje bij mijn agent Oscar bezocht. Op de art-fair heb ik me kostelijk vermaakt, maar ik voelde me wel enigszins een vreemde eend in ...

  Het is weer eens zover: in mijn hoofd is het totale chaos. Vannacht kon ik niet slapen en kreeg ik een zware migraineaanval. Ik moet en zal van alles en weet niet waar te beginnen. Met dit blog dan maar om de zaken op een rijtje te zetten.   Dinsdag ben ik in Zwolle geweest en heb geluncht met mijn uitgever en de plannen voor het nieuwe jaar besproken. Hij was veel positiever dan ik verwacht had. Ik ben een enorme tobber en zie altijd alles duister in en was eigenlijk bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen. Maar hij wil zelfs het begin van mijn dystopische Scandinavische Thriller die ik voor de grap schrijf lezen. Dat betekent dat ik die nog wel even foutloos moet maken voor het weekend. Van wie? Van mezelf natuurlijk.   Gister met mijn zuster naar museum Belvedère in Oranjewoud geweest. We hebben veel gepraat, onder andere over de dood van onze ouders en wat voor effect dat op ons had, op ons schuldgevoel, omdat we beiden het gevoel hadden tekort ge...

  Ik krijg op Facebook geregeld filmpjes voorgeschoteld met de western-acteur John Wayne. Ik hou niet van John Wayne. Hij speelde altijd een ééndimensionale held die altijd goed is voor wezen en weduwen, mits deze maar blank zijn. Indianen zijn in zijn films per definitie achterbaks en slecht en hij weet met een enkel schot er veertig tegelijk van hun paard te knallen. De man leefde van 1907 tot 1979.   Hij wist op dubieuze wijze de dienstplicht in de Tweede Wereldoorlog te ontlopen in tegenstelling tot veel indianen, waarvan ook de nodige mannen zich vrijwillig aanmeldden, zoals Ira Hayes, een Pima uit Arizona. Hij staat op de iconische foto van de verovering van Iwo Jima op de Japanners. Hij leefde van 1923 tot 1955 en stierf aan alcoholmisbruik, mede als gevolg van Post Traumatische stress. In 1962 maakten Johnny Cash en Bob Dylan The Ballad of Ira Hayes , waarin ze zijn tragische leven bezongen.   Na de oorlog was Wayne de held in talloze oorlogsfilms, waaronder ...

  Frustratie noopt mij tot flauwe woordgrappen en dit blog dat zonder meer in zo’n consumentenprogramma kan waarin boze bejaarden hun beklag doen. Ik ben nu dus een boze bijna bejaarde. Heel boos, want voel me behoorlijk belazerd, hoewel het deels mijn eigen schuld is, want ik lijk soms erg op mijn ouweheer en wil altijd voor een dubbeltje op de eerste rang.   Ik wilde navigatie in ons nieuwe busje. Google Maps was niet goed genoeg (waarom eigenlijk niet?). Een goede Carplay set vond ik te duur, dus ik kocht een TomTom, met gratis update! Nu zeg ik zelf altijd dat gratis niet bestaat en ik tuinde er toch in. Het was namelijk zo dat als je die update wilde verkrijgen je er wel eerst een micro SD-kaart in moest stoppen. Die moest ik eerst kopen. Aldus gedaan, maar het apparaat kon hem niet vinden. Nog een micro-SD gekocht, wellicht was de eerste niet goed, maar ook die was niet te vinden door het apparaat.   TomTom had de oplossing: bij hen een SD-kaart kopen met de...

  Het is heel kinderachtig van me, maar ik ben lichtelijk in de rouw omdat ik mijn ideale auto van de hand heb gedaan. Ik heb de grote en luxe Toyota Avensis ingeruild tegen een koekblikje, omdat we een busje hebben gekocht. Ik heb met de Toyota veel avonturen beleefd en lange reizen gemaakt en nooit liet hij me in de steek. Maar ik heb hem niet meer nodig en onze portemonnee heeft ook een bodem. Toch schrijnt het. Mijn jongensdroom over het scheuren met een dikke Camaro over een circuit raakt steeds verder uit beeld.   We hopen met het busje direct na de kerstdagen weer naar het zuiden te reizen, weg van het miezerige weer en de jaarlijkse burgeroorlog van eind december. Ik haat vuurwerk en onze hondjes doen dat waarschijnlijk nog meer. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat die vuurwerktroep niet verboden is. Ieder jaar weer kost het de samenleving miljoenen. Men blijft het non-argument van een traditie maar gebruiken.   Ik ben nog steeds erg gammel en heb weinig energi...