John Wayne en de werkelijkheid

Ik krijg op Facebook geregeld filmpjes voorgeschoteld met de western-acteur John Wayne. Ik hou niet van John Wayne. Hij speelde altijd een ééndimensionale held die altijd goed is voor wezen en weduwen, mits deze maar blank zijn. Indianen zijn in zijn films per definitie achterbaks en slecht en hij weet met een enkel schot er veertig tegelijk van hun paard te knallen. De man leefde van 1907 tot 1979.

Hij wist op dubieuze wijze de dienstplicht in de Tweede Wereldoorlog te ontlopen in tegenstelling tot veel indianen, waarvan ook de nodige mannen zich vrijwillig aanmeldden, zoals Ira Hayes, een Pima uit Arizona. Hij staat op de iconische foto van de verovering van Iwo Jima op de Japanners. Hij leefde van 1923 tot 1955 en stierf aan alcoholmisbruik, mede als gevolg van Post Traumatische stress. In 1962 maakten Johnny Cash en Bob Dylan The Ballad of Ira Hayes, waarin ze zijn tragische leven bezongen.

Na de oorlog was Wayne de held in talloze oorlogsfilms, waaronder Sands of Iwo Jima. Natuurlijk was hij in deze film wederom heel heldhaftig. Met een enkel schot doodde hij nu veertig Japanners. Nu vind ik lafaards doorgaans hele verstandige mensen, die vaak ook heel oud worden, maar voor John Wayne maak ik een uitzondering, hij was een enorme hypocriet. Hij steunde de Vietnam oorlog en was zijn leven lang fervent supporter van de Republikeinse partij.

De volgende quote komt van Wikipedia:

‘In 1973 weigerde acteur Marlon Brando de Academy Award die hij had gewonnen voor The Godfather, "uit protest tegen de behandeling van inheemse Amerikanen door de filmindustrie"; Brando liet zich tijdens ceremonie vertegenwoordigen door de inheems-Amerikaanse actrice Sacheen Littlefeather. Wayne was aan het wachten in de coulissen en moest door zes bewakers worden tegengehouden om te voorkomen dat hij haar van het podium zou halen.’

Het is van een bittere ironie dat John Wayne Gacy, één van Amerika’s grootste seriemoordenaars naar hem vernoemd is. Deze werd in 1994 geëxecuteerd, nadat hij beschuldigd werd van de verkrachting van en moord op 33 jongens en mannen, waarvan hij de meeste onder zijn huis had begraven. Hij trad als clown Pogo op, altijd op kinderfeestjes.

Misschien ziet u daar de symboliek niet van in, maar ik wel. Ik geef toe dat ik rare hersenkronkels heb.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een eindejaarsverhaal

Aan de rand van de woestijn, in een oase, stond een kleine karavanserai waar vermoeide reizigers hun kamelen konden drenken en zelf uitrusten en zich konden spijzen met dadels en geitenvlees. Het water uit de put was zuiver en zoet, de herbergier een lankmoedig en wijs man. Zo wijs dat hij liever wilde dat zijn mooie dochter gelukkig was, dan dat hij haar uithuwelijkte aan de rijke koopmannen die om haar hand dongen. Op een goede dag kwam een stoffige zwerver uit de woestijn gesloft, zijn kleren gescheurd, zijn baard vol knopen. ‘Broeder,’ zo vroeg hij de herbergier, ‘ik ben in de woestijn beroofd van mijn dieren, mijn handel en mijn laatste dirhams, maar ik heb honger en dorst, kunt u mij helpen?’ De herbergier wist dat goede daden altijd beloond werden en hij laafde de zwerver alsof die een hooggeëerde gast was. Wat hij niet wist, was dat de zwerver een djin...

Meer lezen

Een fijn weekend

Het is heel verleidelijk om te gaan zeiken over de Starbucks in de stationsrestauratie van Groningen. Na een lange reis uit Antwerpen dacht ik even een lekker kopje koffie te gaan drinken aldaar. Vroeger kwam ik er ook vaak, toen de obers er nog in een vest en geklede pantalon rondliepen en er niet al te moeilijk werd gedaan over mijn drankkegel. De obers zijn verdwenen en ik drink al bijna twee decennia geen alcohol meer. Ik kwam daar geregeld Herman Brood tegen die ’s ochtend al aan de jenever zat. Herman haalde nooit zijn vliegbrevet en mij gaat het inmiddels goed. Ik heb immers de ruimte om me te ergeren aan het Amerikaanse geknauw van de dames achter de toog en aan het kleine kopje koffie dat een halve liter slootwater bleek te zijn. Luxe ergernissen. Ik kwam zoals gezegd uit Antwerpen waar ik de art-fair en een klein partijtje bij mijn agent Oscar bezocht. Op de art-fair heb ik me kostelijk vermaakt, maar ik voelde me wel enigszins een vreemde eend in ...

Meer lezen

Het zal wel loslopen

Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat honden hier aangelijnd moeten. Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...

Meer lezen

De Dikke Deur

Zoeken in deze blog