Doorgaan naar hoofdcontent

Succes

 

De laatste tijd begin ik me steeds meer te realiseren dat ik het best goed voor elkaar heb. Ik heb een waardeloze gezondheid, maar dat kan ook niet anders met zo’n verleden. Over dat verleden gesproken: ik heb geen zin meer om me druk te maken om dingen die ooit gebeurd zijn, dat valt immers toch meer niet te veranderen. En ik heb al helemaal geen zin om er nog last van te hebben.

 Ik zie veel mensen wanhopig zoeken naar manieren om toch maar een echte auteur te zijn en zelf heb ik helemaal geen behoefte meer om mezelf op een voetstuk te plaatsen. Ik kan makkelijk praten, mijn boeken worden goed gedistribueerd, heb een fijne uitgever en ondanks het feit dat de grote kranten het een beetje lieten afweten ben ik op radio en tv geweest. Dat alles is me min of meer komen aanwaaien, want vriend en manager Oscar nam me op sleeptouw en hij is een man met invloed. Een andere vriend, Lucas, stuurt me geregeld foto’s uit boekhandels in den lande en aldus weet ik dat mijn laatste boek best gepromoot wordt.

 Ik kan kiezen welke optredens ik doe, want ik hoef er niet van te leven, ik heb immers een invaliditeitsuitkering waar ik altijd op kan terugvallen. Dus zeg ik geregeld nee, ik doe alleen nog wat me leuk lijkt. Succes betekent voor mij niet dat ik steeds vol in de aandacht moet staan, succes betekent voor mij een zekere rust en tevredenheid en de gedachte dat ik schrijf uit een behoefte, niet om wereldberoemd te worden.

 Meestal eindig ik zo’n betoog als het bovenstaande met een kwinkslag, maar ik weet er even geen en daar kan ik best mee leven. Ook dat is succes.

 © Lammert Voos



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Nick Cave en ik

  Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin.   Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder.   Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Pe...
Een reactie posten
Meer lezen

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...
1 reactie
Meer lezen

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...
1 reactie
Meer lezen