Doorgaan naar hoofdcontent

Succes

 

De laatste tijd begin ik me steeds meer te realiseren dat ik het best goed voor elkaar heb. Ik heb een waardeloze gezondheid, maar dat kan ook niet anders met zo’n verleden. Over dat verleden gesproken: ik heb geen zin meer om me druk te maken om dingen die ooit gebeurd zijn, dat valt immers toch meer niet te veranderen. En ik heb al helemaal geen zin om er nog last van te hebben.

 Ik zie veel mensen wanhopig zoeken naar manieren om toch maar een echte auteur te zijn en zelf heb ik helemaal geen behoefte meer om mezelf op een voetstuk te plaatsen. Ik kan makkelijk praten, mijn boeken worden goed gedistribueerd, heb een fijne uitgever en ondanks het feit dat de grote kranten het een beetje lieten afweten ben ik op radio en tv geweest. Dat alles is me min of meer komen aanwaaien, want vriend en manager Oscar nam me op sleeptouw en hij is een man met invloed. Een andere vriend, Lucas, stuurt me geregeld foto’s uit boekhandels in den lande en aldus weet ik dat mijn laatste boek best gepromoot wordt.

 Ik kan kiezen welke optredens ik doe, want ik hoef er niet van te leven, ik heb immers een invaliditeitsuitkering waar ik altijd op kan terugvallen. Dus zeg ik geregeld nee, ik doe alleen nog wat me leuk lijkt. Succes betekent voor mij niet dat ik steeds vol in de aandacht moet staan, succes betekent voor mij een zekere rust en tevredenheid en de gedachte dat ik schrijf uit een behoefte, niet om wereldberoemd te worden.

 Meestal eindig ik zo’n betoog als het bovenstaande met een kwinkslag, maar ik weet er even geen en daar kan ik best mee leven. Ook dat is succes.

 © Lammert Voos



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...

ADD, de eeuwige omweg

  Naast chronische migraine heb ik nog een hersenaandoening, namelijk een vorm van ADHD. Er zijn vele vormen van dit fenomeen en het is echt niet zo dat ik komiek heb willen worden, zoals Bert Visscher of Jochem Meyer. Ik raas ook niet rond door het huis, spring niet van stoel naar stoel, hang niet aan de lampen en heb geen ongebreidelde energie. Integendeel.   Bij mij gebeurt het allemaal in mijn hoofd. Ik ben snel afgeleid en heb moeite met mijn concentratie. Daarbij heb ik dwanggedachten en maak gedachtesprongen die andere mensen niet kunnen volgen. Ik wil morgen op de fiets naar Lauwersoog. Dat is een lange rechte weg, maar ik hoop dat het niet regent.   Schrijven kost me enorm veel energie, omdat ik dan gedwongen ben om me met slechts één zaak tegelijk bezig te houden. Meestal lig ik op de bank te bedenken wat ik zal schrijven en dan in een uitbarsting van gebundelde energie klap ik het op papier. Ik heb ook best zin in een gebakken visje of een zoute haring.   ...

Busje komt zo

  Het is heel kinderachtig van me, maar ik ben lichtelijk in de rouw omdat ik mijn ideale auto van de hand heb gedaan. Ik heb de grote en luxe Toyota Avensis ingeruild tegen een koekblikje, omdat we een busje hebben gekocht. Ik heb met de Toyota veel avonturen beleefd en lange reizen gemaakt en nooit liet hij me in de steek. Maar ik heb hem niet meer nodig en onze portemonnee heeft ook een bodem. Toch schrijnt het. Mijn jongensdroom over het scheuren met een dikke Camaro over een circuit raakt steeds verder uit beeld.   We hopen met het busje direct na de kerstdagen weer naar het zuiden te reizen, weg van het miezerige weer en de jaarlijkse burgeroorlog van eind december. Ik haat vuurwerk en onze hondjes doen dat waarschijnlijk nog meer. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat die vuurwerktroep niet verboden is. Ieder jaar weer kost het de samenleving miljoenen. Men blijft het non-argument van een traditie maar gebruiken.   Ik ben nog steeds erg gammel en heb weinig energi...