Een schitterende leugen

 

 

In de kale hal van het verpleeghuis zaten vier oude mannen te klaverjassen. Hun stemmen galmden door het vertrek toen de bezoekende man en vrouw voor de lift stonden te wachten. De man peuterde met zijn nagel van zijn pink tussen zijn voortanden en zoog lucht naar binnen alsof hij een stofzuiger was.

            ‘Wat zit je toch smerig te doen,’ zei de vrouw kribbig.

            ‘Er zitten velletjes van een mandarijntje tussen mijn tanden,’ verdedigde de man zich.

            ‘Mandarijntjes hebben toch geen enkele voedingswaarde, het is totaal zinloos om die te eten,’ mopperde de vrouw.

            Terwijl de lift naar boven kroop rommelde ze in haar rugzak.

            ‘Waar is de lippenbalsem nu weer?’

Wat jij nodig hebt is balsem voor je verzuurde eierstokken, dacht de man verbitterd.

            Ze togen om de twee dagen naar het verpleeghuis in de polder. Zijn schoonmoeder was in de badkamer gevallen en had haar arm en heup gebroken. De man zei plichtmatig gedag tegen haar, de vrouw kuste haar moeder op het voorhoofd.

            ‘Oh mamma, heb je nou weer je boterhammen niet opgegeten?’ foeterde ze. De oude vrouw lag met haar hoofd op een vuil kussen en haar grijze haar waaierde in vette slierten langs haar gezicht. Ze reageerde nauwelijks op haar bezoekers, omdat ze verdoofd was door de pijnstillers.

            ‘Dit kan toch niet?’ zei de dochter. ‘Ik ga straks naar het afdelingshoofd om me te beklagen. Moeder wordt nauwelijks gewassen.’

            De man keek ongeïnteresseerd uit het raam over de stad, voorbij de laatste huizen waar de akkers in keurig vierkante vlakken in de polder lagen. Beneden hem krioelden auto’s als felgekleurde mieren door de straten.

            ‘Fijn uitzicht,’ mompelde hij, terwijl hij opnieuw met de nagel van zijn pink tussen zijn tanden peuterde.

 

© Lammert Voos