Bevreemding

 

Het is best triest dat door de verbijstering van het verpleeghuispersoneel pas goed tot me doordrong wat voor leven mijn moeder gehad had. In haar verwardheid had ze de verhalen uit haar jonge jaren aan haar verzorgers verteld, die op hun beurt aan ons vroegen of die verhalen echt waar waren. Ja, die waren waar. Ma had het steeds over mijn vader gehad, nooit over haar tweede man, die weliswaar ook geen aangenaam sujet geweest was, maar haar zeker niet zo behandeld had als mijn vader. 

Ik herinner me mijn eigen therapieën. Als ik behandelaars vertelde hoe het vroeger bij ons thuis was, waren die vaak ook ernstig geschokt. Ik ging er eigenlijk tot die tijd vanuit dat het normaal was en begreep niet goed waarom ik me altijd zo akelig voelde en waarom ik mijn leven zo aan het verkloten was. Ik kreeg er maar geen grip op.

 Let wel, ik ben geen slachtoffer, het is wat het is, het heeft me gevormd, ik kijk er met afstand op terug en prijs me gelukkig dat ik uit de afgrond heb weten te klauteren. Ik realiseer me heel goed dat dit niet iedereen gegeven is en met wat geluk heb ik nog twintig goede jaren voor de boeg.

 Toch zijn er nog momenten dat ik het moeilijk heb, bij periodes met veel migraine bijvoorbeeld, maar dat staat in geen verhouding tot het leven dat mijn moeder geleefd heeft. Hoewel ik een moeizame relatie met haar had weet ik tegenwoordig met zachtheid naar haar te kijken, heb ik alle oordelen laten varen. Ik bezoek geregeld de plek waar haar as is uitgestrooid en sta daar even stil, letterlijk en figuurlijk.

Dat ik naast haar zat tijdens haar sterven was niet alleen voor haar, realiseer ik me nu, het was ook voor mijzelf. Sindsdien durf ik ook met mildheid terug te kijken op mijn eigen leven. Ik heb best veel verkeerd gedaan, maar had ik een keuze? Ik heb mezelf in de nacht van haar sterven eveneens vergeven.

 © Lammert Voos