This Ain't Johnny Doe.

Afgelopen donderdag zag ik dat hij/zij/anders was gebroken, gemold, in ieder geval aangeslagen. Gebroken op de enkel die hem/haar/anders overeind houdt. Alleen het stuk RVS dat mee was gegoten hield het nog recht. Dat deed pijn. Het was de zevende keer dat in Zandvoort een beeld van mij het onderspit dreigde te delven.

This Ain't Johnny Doe kon zo niet blijven staan. Het gevaar van een welhaast onherstelbare beschadiging was te groot. Een breuk als dit ontstaat natuurlijk niet vanzelf.

Volkomen vertwijfeld en lichtelijk in paniek belde ik donderdag met de gemeente Haarlem waar Zandvoort administratief onder valt. Wat ik eigenlijk al wist werd mij opnieuw snel duidelijk. We kopen het wel aan, we zetten het ergens neer. Maar eigenlijk weten we niet zo goed waarom we dat eigenlijk doen. En hoe belangrijk is het?

Door de telefoniste werd ik, ondanks de door mij genoemde urgentie, doorverwezen naar de website Melding Openbare Ruimte. Dan zouden ze daar ergens volgende week wel zien hoe dit opgelost zou gaan worden. Ik stond met mijn bek zonder tanden. Machteloos aan de telefoon. Uiteindelijk, na lang aandringen, wilde de receptioniste mij wel door verwijzen naar de afdeling Handhaving. Die zouden mogelijk wel een kijkje kunnen nemen. Handhaving weet tenslotte alles over bronzen beelden.

De telefoon ging, vol verbijstering, op de haak. Ik spoedde mij vervolgens naar het gemeentehuis in Zandvoort. Daar zou men wel raad weten, actie ondernemen, ik wist het zeker. Tot mijn verbijstering had daar waar vroeger iemand met kennis van het ambtenarenapparaat achter de receptie zat nu een beveiligingsambtenaar die niet verder kwam dan 'Hiervoor ga je het beste naar de politie om aangifte te doen' plaats genomen. Op mijn vraag of hij mij in verbinding kon stellen met een ambtenaar die gemachtigd was om in deze actie te ondernemen kwam het antwoord dat hij geen flauw idee had wie hij daarvoor moest bellen. En dat ik een beetje kalm moest doen en vooral niet zoveel stennis moest maken.

Dit was het moment dat ik met mijn hoofd tegen een muur begon te rammen.

Lang verhaal kort. Uiteindelijk heb ik via via de betreffende ambtenaar kunnen bereiken. En deze ondernam ook actie, de volgende dag zou een en ander geregeld zijn.

Het is vrijdagmiddag. Tot mijn verbazing staat Johnny nog steeds op zijn/haar/anders pleintje. Om half zeven ontvang ik een appje met de boodschap dat zij/hij/anders is gerepareerd, weer veilig is en weer fraai staat te zijn. Ik kan het bericht niet goed bevatten. Een dergelijke beschadiging repareer je niet tussen neus en lippen door. De volgende dag, zaterdag, ging ik kijken. En ja hoor. Het was weer gelast. Toppie. Er zaten dan wel luchtgaten in het laswerk en rondom de las was alles wat aan haar/hem/anders bruin moest zijn groen uitgeslagen. Er zaten in enen wat deuken in de enkel maar ach, wie ziet dat? En maakt het eigenlijk uit? Kortom, de firma OpenbareBeeldenZetJeHetBestinHetRiool had de reparatiewerkzaamheden uiterst voortvarend uitgevoerd.

Stel je eens voor dat gemeentes op deze manier omgaan met kunstaankopen voor een museum. Stel je voor dat in de ochtend een scheur wordt ondekt in een prachtig schilderij aldaar. Stel je voor dat vervolgens de plaatselijke behanger wordt gebeld om dat even snel te lijmen. De wereld zou te klein zijn. En terecht.

In Zandvoort en Haarlem heeft openbare kunst de status van wipkip, prullenbak, lantaarnpaal. Openbaar toilet. Ik kan wel janken.

Marlène Sjerps