Doorgaan naar hoofdcontent

Weer thuis

 

Na een maand reizen kan ik thuis maar moeilijk mijn draai vinden. Hoewel we voornamelijk buiten leefden, heb ik het juist binnen steeds koud. Dit blog is een eerste poging om weer aan het werk te komen: er dient een boek ingeleverd bij het Letterenfonds volgend jaar. Ik kan even niet verder, ik wacht op feedback van redacteur Jasper.

 

Ik heb wekenlang in zalige onwetendheid geleefd, kop in het zand voor al het nieuws, geen krant, geen televisie. Deze week hebben we een half uur de televisie aan gehad en toen waren we het alweer zat. Amerikaanse verkiezingen? Voorspelbaar. De wereld is gek geworden, voor die wetenschap hoef je geen kranten te lezen of nieuws te kijken.

 

In Nederland is helemaal niets veranderd. Dit kabinet krijgt helemaal niets voor elkaar en onze blonde Messias blijft verwoede pogingen doen om via sociale media zijn eigen kabinet op te blazen. Je hebt het dan over die gekke Amerikanen en Trump, maar wellicht kan het voor veel Nederlanders geen kwaad eens goed in de spiegel te kijken.

 

De asielcrisis is nog steeds geen crisis, hoewel die oerdomme minister Faber er alles aan doet om zand in haar eigen raderen te strooien. Gelukkig bestaan er nog wetten. De instroom blijft terug lopen, maar toch kan Ter Apel die niet aan. Onze overheid creëert haar eigen crisis met haar incompetentie en bewoners in zuidoost Groningen en asielzoekers zijn de dupe, maar who cares daar in Den Haag? De ruïne in dit verhaal is niet mijn huis, maar onze regering.

 

Wanneer mag ik weer weg?

 

© Lammert Voos

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Nick Cave en ik

  Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin.   Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder.   Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Peter, drumde. A
Een reactie posten
Meer lezen

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zijn eigen stron
1 reactie
Meer lezen

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelthee of oplosko
Een reactie posten
Meer lezen