De zilveren surfer

Ik ben een beetje uitgekakt, dus dit is voorlopig even de laatste reguliere blog. Maar niet getreurd, er komt binnenkort een vervanger onder de titel Surfen op de grijze golf. Of daar een aparte pagina voor komt of dat het op mijn blog op de pagina van Oscar van Gelderen Management komt, weet ik nog niet, maar tzt zal ik alles keurig delen.

Het is namelijk zo dat mijn mevrouw en ik een camper gehuurd hebben en naar het zuiden trekken. De grijze golf slaat dan ook op al die wat oudere mensen die met campers naar het zuiden trekken in de herfst en wintermaanden. De Omroep Max mensen, zeg maar. Daar horen wij tegen wil en dank nu bij. Ik heb dan ook een geblokte korte broek met bijpassend hoedje besteld en ga van nu af gekleed in roze polo’s. De witte sokken in sandalen ontbreken niet. Natuurlijk zijn wij nu lid van de ANWB en hebben uniseks jassen gekocht. Wij horen bij elkaar en we willen het weten ook! We overwegen tevens bijkleurende jasjes voor de honden aan te schaffen.

Mocht u nu denken dat ik hier de bejaarde medemensen zit te bespotten, nou dat is niet het geval, want dat zijn wij zelf ook. Ik durf het bijna niet toe te geven, maar wij zijn beide zestigers en we hebben ook al kleinkinderen, waarvan de oudste zowaar al drie zwemdiploma’s heeft. Wijzelf gaan trots surfen op de grijze golf.

Bis bald!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Nick Cave en ik

Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin. Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder. Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Peter, drumde. A

Meer lezen

Het zal wel loslopen

Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat honden hier aangelijnd moeten. Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zijn eigen stron

Meer lezen

The importance of being Ernst

Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht. In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelthee of oplosko

Meer lezen

De Dikke Deur

Zoeken in deze blog