De zilveren surfer

Ik ben een beetje uitgekakt, dus dit is voorlopig even de laatste reguliere blog. Maar niet getreurd, er komt binnenkort een vervanger onder de titel Surfen op de grijze golf. Of daar een aparte pagina voor komt of dat het op mijn blog op de pagina van Oscar van Gelderen Management komt, weet ik nog niet, maar tzt zal ik alles keurig delen.

Het is namelijk zo dat mijn mevrouw en ik een camper gehuurd hebben en naar het zuiden trekken. De grijze golf slaat dan ook op al die wat oudere mensen die met campers naar het zuiden trekken in de herfst en wintermaanden. De Omroep Max mensen, zeg maar. Daar horen wij tegen wil en dank nu bij. Ik heb dan ook een geblokte korte broek met bijpassend hoedje besteld en ga van nu af gekleed in roze polo’s. De witte sokken in sandalen ontbreken niet. Natuurlijk zijn wij nu lid van de ANWB en hebben uniseks jassen gekocht. Wij horen bij elkaar en we willen het weten ook! We overwegen tevens bijkleurende jasjes voor de honden aan te schaffen.

Mocht u nu denken dat ik hier de bejaarde medemensen zit te bespotten, nou dat is niet het geval, want dat zijn wij zelf ook. Ik durf het bijna niet toe te geven, maar wij zijn beide zestigers en we hebben ook al kleinkinderen, waarvan de oudste zowaar al drie zwemdiploma’s heeft. Wijzelf gaan trots surfen op de grijze golf.

Bis bald!

Reacties

Populaire posts van deze blog

The importance of being Ernst

Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht. In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...

Meer lezen

ADD, de eeuwige omweg

Naast chronische migraine heb ik nog een hersenaandoening, namelijk een vorm van ADHD. Er zijn vele vormen van dit fenomeen en het is echt niet zo dat ik komiek heb willen worden, zoals Bert Visscher of Jochem Meyer. Ik raas ook niet rond door het huis, spring niet van stoel naar stoel, hang niet aan de lampen en heb geen ongebreidelde energie. Integendeel. Bij mij gebeurt het allemaal in mijn hoofd. Ik ben snel afgeleid en heb moeite met mijn concentratie. Daarbij heb ik dwanggedachten en maak gedachtesprongen die andere mensen niet kunnen volgen. Ik wil morgen op de fiets naar Lauwersoog. Dat is een lange rechte weg, maar ik hoop dat het niet regent. Schrijven kost me enorm veel energie, omdat ik dan gedwongen ben om me met slechts één zaak tegelijk bezig te houden. Meestal lig ik op de bank te bedenken wat ik zal schrijven en dan in een uitbarsting van gebundelde energie klap ik het op papier. Ik heb ook best zin in een gebakken visje of een zoute haring. ...

Meer lezen

Busje komt zo

Het is heel kinderachtig van me, maar ik ben lichtelijk in de rouw omdat ik mijn ideale auto van de hand heb gedaan. Ik heb de grote en luxe Toyota Avensis ingeruild tegen een koekblikje, omdat we een busje hebben gekocht. Ik heb met de Toyota veel avonturen beleefd en lange reizen gemaakt en nooit liet hij me in de steek. Maar ik heb hem niet meer nodig en onze portemonnee heeft ook een bodem. Toch schrijnt het. Mijn jongensdroom over het scheuren met een dikke Camaro over een circuit raakt steeds verder uit beeld. We hopen met het busje direct na de kerstdagen weer naar het zuiden te reizen, weg van het miezerige weer en de jaarlijkse burgeroorlog van eind december. Ik haat vuurwerk en onze hondjes doen dat waarschijnlijk nog meer. Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat die vuurwerktroep niet verboden is. Ieder jaar weer kost het de samenleving miljoenen. Men blijft het non-argument van een traditie maar gebruiken. Ik ben nog steeds erg gammel en heb weinig energi...

Meer lezen

De Dikke Deur

Zoeken in deze blog