Doorgaan naar hoofdcontent

Spit

 

De dag na de vakantie had ik zere heupen. Dacht ik. Ik kon nauwelijks uit bed komen. Tijdens de vakantie had ik verhoudingsgewijs veel gelopen en daar zat ook een wandeling bij die tamelijk steil omhoog gelopen was. Voor mij, als dikke man, een behoorlijke opgave. Maar ik haalde het. Ik dacht dat daar de oorzaak van mijn stijfheid lag.

 De dagen daarop verergerde de pijn zich. Ik kon niet zitten, niet liggen en niet bewegen. Alles was uitermate pijnlijk. Omdat mijn vader een afwijking aan zijn heup had gehad waardoor hij mank liep en hij nooit verteld had hoe dat kwam, maakte ik me best zorgen. Mijn mevrouw bracht me naar de dokter, want de pijn straalde uit naar mijn benen en ik kon niet autorijden of fietsen.

 Of ik veel autogereden had, vroeg de dokter. Ja dus. Hij draaide wat met mijn bovenlichaam, controleerde mijn reflexen en oordeelde dat het spit was. Ik zou er wel zes à zeven weken zoet mee zijn. Maar al die klussen in en om huis dan die ik nog moest doen? Kunt u wel vergeten, meneer Voos. Dat zullen we nog wel eens zien! Dacht meneer Voos.

 Omdat ik de chaos in mijn werkkamer zat was, had ik een nieuw bureau besteld. Dat moest ik zelf nog in elkaar zetten en dankzij de zware pijnstillers was ik binnen een dag weer een stuk mobieler. Dom, dom, dom, dom. Die nacht wist ik me weer geen houding te geven van de pijn en ik kreeg er nog een migraineaanval overheen, want er naderde een storm. Ik ben een wandelende barometer.

 De nacht was lang, pijnlijk en eenzaam, want mijn mevrouw en honden lagen prinsheerlijk te slapen. Dus ging ik terug naar Facebook. Mijn oude profiel was helemaal verdwenen, ik moest  helemaal overnieuw beginnen. ‘Ben jij het echt?’ werd me meerdere keren gevraagd. Dat vraag ik mezelf ook vaak af. De pijnstillers hebben als bijwerking dat je er niet van kunt slapen. En poepen.

 Ja, ik ben het echt.

 © Lammert Voos



Reacties

Populaire posts van deze blog

Nick Cave en ik

  Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin.   Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder.   Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Pe...

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...