Doorgaan naar hoofdcontent

Schaamte

 

Ik ben een lezer verloren. Dat klinkt heel harteloos, alsof ik mijzelf centraal stel, maar ik weet het niet anders te formuleren. De man in kwestie, vanwege privacyoverwegingen noem ik zijn naam niet, was een Facebookvriend van me. Hij liet me altijd weten dat hij mijn boeken meenam op vakantie en was zelfs eens op een presentatie. Vorig jaar overleed zijn vrouw en zes weken geleden bleek hij vol kanker te zitten en toen ging het snel. Dat raakt me.

Facebook staat vol profielen van mensen die niet meer in leven zijn.Een grote angst van me is een vriendschapsverzoek te doen aan iemand die al overleden is. In de tweeënhalve maand dat ik niet op het medium zat zijn er in mijn vriendenkring diverse mensen gesneuveld. Ik vind dat confronterend.

Je kunt jezelf ook op andere manieren totaal voor schut zetten. Zo vroeg ik eens aan een mevrouw of ze een zoontje of dochter had gekregen, in de volle overtuiging dat ze zwanger was toen ik haar eerder ontmoet had. De tranen sprongen haar in de ogen. Ze zei dat ze helemaal geen kinderen kon krijgen en dat ik me dat dus verkeerd herinnerde. Ik wilde door de grond zakken van schaamte. Het kwam ook nooit meer goed tussen ons, iets wat ik van haar heel goed begreep.


Sindsdien informeer ik nooit meer naar iemands kinderen of kleinkinderen als ik die persoon niet regelmatig spreek of niet goed ken.

Ik wacht rustig af. Zijn de kinderen nog klein, dan krijg je vanzelf alle schattige informatie: het eerste keuteltje, het eerste tandje, de eerste braakbal, de eerste woordjes (blabla; doorgaans uitgelegd als pappa of mamma.) In het geval van een puber krijg je wel te horen hoe onredelijk het kind in kwestie is, of hoe lui, of welke zwijnenstal ze er van maken etc. etc. Bij oudere kinderen gaat het vaak om niet terugbetaalde leningen.


Over mijn kinderen en kleinkinderen en de rest van de familie zult u nooit iets horen, dat gaat u namelijk geen bal aan. Ik ben daar heel rigide in en daar schaam ik me dan weer niet voor.

 

© Lammert Voos




 

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Nick Cave en ik

  Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin.   Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder.   Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Pe...

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...