Ik ben een lezer verloren. Dat klinkt heel harteloos, alsof ik mijzelf centraal stel, maar ik weet het niet anders te formuleren. De man in kwestie, vanwege privacyoverwegingen noem ik zijn naam niet, was een Facebookvriend van me. Hij liet me altijd weten dat hij mijn boeken meenam op vakantie en was zelfs eens op een presentatie. Vorig jaar overleed zijn vrouw en zes weken geleden bleek hij vol kanker te zitten en toen ging het snel. Dat raakt me.
Facebook staat vol profielen van mensen die niet meer in leven zijn.Een grote angst van me is een vriendschapsverzoek te doen aan iemand die al overleden is. In de tweeënhalve maand dat ik niet op het medium zat zijn er in mijn vriendenkring diverse mensen gesneuveld. Ik vind dat confronterend.
Je kunt jezelf ook op andere manieren totaal voor schut zetten. Zo vroeg ik eens aan een mevrouw of ze een zoontje of dochter had gekregen, in de volle overtuiging dat ze zwanger was toen ik haar eerder ontmoet had. De tranen sprongen haar in de ogen. Ze zei dat ze helemaal geen kinderen kon krijgen en dat ik me dat dus verkeerd herinnerde. Ik wilde door de grond zakken van schaamte. Het kwam ook nooit meer goed tussen ons, iets wat ik van haar heel goed begreep.
Sindsdien informeer ik nooit meer naar iemands kinderen of kleinkinderen als ik die persoon niet regelmatig spreek of niet goed ken.
Ik wacht rustig af. Zijn de kinderen nog klein, dan krijg je
vanzelf alle schattige informatie: het eerste keuteltje, het eerste tandje, de
eerste braakbal, de eerste woordjes (blabla; doorgaans uitgelegd als pappa of
mamma.) In het geval van een puber krijg je wel te horen hoe onredelijk het
kind in kwestie is, of hoe lui, of welke zwijnenstal ze er van maken etc. etc.
Bij oudere kinderen gaat het vaak om niet terugbetaalde leningen.
Over mijn kinderen en kleinkinderen en de rest van de familie zult u nooit iets horen, dat gaat u namelijk geen bal aan. Ik ben daar heel rigide in en daar schaam ik me dan weer niet voor.
© Lammert Voos
Reacties
Een reactie posten