Op het
moment dat vriend en manager Oscar voorstelde een wekelijks blog van me op zijn
site te zetten en ik ja gezegd had, schakelde mijn bovenkamer zichzelf
automatisch uit. Computer says no, als het ware. Normaal worden mijn
lezers helemaal gek van me, mijn overactieve hoofd leidt immers tot een enorme
hoeveelheid tekst die natuurlijk subiet gedeeld moet worden.
Toen ik nog docent was op de Schrijversvakschool spiegelde ik
mijn leerlingen voor dat woorden als writersblock en inspiratie alleen
gebezigd worden door amateurs. Schrijven is discipline, kennis, levenservaring
en een snufje talent. En het lijkt op breien. Zelf ben ik nog niet
verder gekomen dan babysokjes, maar dan wel hele mooie.
De schrijversvrienden die ik heb, hebben zonder uitzondering
geen ‘normale’ harmonieuze vaderlandse jeugd gehad, er waren overal kinken in
de kabels en we hebben allemaal een hoop te compenseren. Daarom raadde ik mijn
leerlingen ook een verslaving aan of op zijn minst een ernstige psychose. Dat
helpt.
Ikzelf heb een aantal losse draadjes in mijn hoofd, ben
verslaafd geweest aan alcohol, heb in het gekkenhuis gezeten, heb klappen gehad
en uitgedeeld, heb rare baantjes gehad, in de goot gelegen en ben daarom best
een aardige schrijver. Het helpt ook wel dat ik dingen zie die andere mensen
niet zien. Ik ben degene die de man in een sterrenrestaurant stiekem uit zijn
neus ziet vreten. Of dat dan echt is, weet ik niet, maar ik amuseer me er
kostelijk mee.
Ik overweeg nu te schrijven over mijn gebrek aan inspiratie,
hoewel daar al talloze doodsaaie boeken en blogs over zijn. Het zal me niet
populairder maken. Maar schrijven over helemaal niets is ook een kunst op zich.
Waar zal ik eens beginnen?
© Lammert Voos
Reacties
Een reactie posten