Doorgaan naar hoofdcontent

Losse draadjes


 

Op het moment dat vriend en manager Oscar voorstelde een wekelijks blog van me op zijn site te zetten en ik ja gezegd had, schakelde mijn bovenkamer zichzelf automatisch uit. Computer says no, als het ware. Normaal worden mijn lezers helemaal gek van me, mijn overactieve hoofd leidt immers tot een enorme hoeveelheid tekst die natuurlijk subiet gedeeld moet worden.

 

Toen ik nog docent was op de Schrijversvakschool spiegelde ik mijn leerlingen voor dat woorden als writersblock en inspiratie alleen gebezigd worden door amateurs. Schrijven is discipline, kennis, levenservaring en een snufje talent. En het lijkt op breien. Zelf ben ik nog niet verder gekomen dan babysokjes, maar dan wel hele mooie.

 

De schrijversvrienden die ik heb, hebben zonder uitzondering geen ‘normale’ harmonieuze vaderlandse jeugd gehad, er waren overal kinken in de kabels en we hebben allemaal een hoop te compenseren. Daarom raadde ik mijn leerlingen ook een verslaving aan of op zijn minst een ernstige psychose. Dat helpt.

 

Ikzelf heb een aantal losse draadjes in mijn hoofd, ben verslaafd geweest aan alcohol, heb in het gekkenhuis gezeten, heb klappen gehad en uitgedeeld, heb rare baantjes gehad, in de goot gelegen en ben daarom best een aardige schrijver. Het helpt ook wel dat ik dingen zie die andere mensen niet zien. Ik ben degene die de man in een sterrenrestaurant stiekem uit zijn neus ziet vreten. Of dat dan echt is, weet ik niet, maar ik amuseer me er kostelijk mee.

 

Ik overweeg nu te schrijven over mijn gebrek aan inspiratie, hoewel daar al talloze doodsaaie boeken en blogs over zijn. Het zal me niet populairder maken. Maar schrijven over helemaal niets is ook een kunst op zich.

 

Waar zal ik eens beginnen?

 

© Lammert Voos

 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Nick Cave en ik

  Is dit een essay? Ik weet het niet zo goed. Maar verwacht van mij geen zogenaamd intelligente analyse van zijn teksten en muziek, dat zou speculatie en interpretatie zijn en dus alleen gewichtdoenerige flauwekul. Maar laat ik eerst maar eens beginnen bij het begin.   Ergens begin jaren tachtig hoorde ik op de zolderkamer van mijn vriend Jan Drunk on the Popes Blood, een EP van een Australische band die The Birthday Party heette. Een zware bas stuwde luid krassende feedback gitaren voort, boven dit minimalistische pandemonium schreeuwde, huilde en krijste een maniakale zanger uit die luisterde naar de naam Nick Cave. Ik was verkocht. Die woede, dat was de mijne. De agressie van de band oversteeg die van de punk, ging veel dieper, was veel gevaarlijker en oncontroleerbaarder.   Dat wilde ik dus ook. Ik was ook kwaad op de wereld, op volwassenen, voelde me machteloos in een verwarrende wereld. Dus Jan hanteerde de bas, ik de gitaar en een andere vriend van ons, Pe...

Het zal wel loslopen

  Wij wonen vlakbij een groot natuurreservaat, namelijk het Lauwersmeergebied. Naast een vogelparadijs zijn hier reeën, damherten, dassen, vossen, hazen, konijnen, diverse marterachtigen, otters en diverse soorten vlinders, waterjuffers, kleine knaagdieren en andere insecten. Een aantal van de broedvogels alhier staat op de rode lijst. En dan hebben we het nog niet eens over alle zeldzame planten, zoals orchidee en parnassia. Hoewel er een aantal hondenlosloopgebieden zijn, ligt het voor de hand dat   honden hier aangelijnd moeten.   Hoewel ik hondenliefhebber ben, ben ik ook natuurliefhebber en ik zou het dan ook niet in mijn bolle kop halen om mijn honden los te laten lopen. Zo niet De Moderne Toerist. Deze flikkert zijn afval zo van zich af, spuit insecticide tegen muggen, zich niet realiserend dat dit ook ander insecten vermoordt, parkeert camper of auto naar believen, vervuilt het viswater met lood en laat honden overal loslopen en ruimt geen stront. Hij ruimt zi...

The importance of being Ernst

    Steeds meer van mijn verleden sterft. Los van mijn kwijnende hersencellen sneuvelen er geregeld oude vrienden. Deze week was dat Ernst Langhout, die er mede voor zorgde dat ik zanger werd. Hij en zijn toenmalige partner Arina bezaten een boerderij bij het dorp Gauw waar hijzelf met zijn new wave band The Visitor oefende. Samen vonden zij dat mijn vrienden Jan, Peter, mijn vriendin Robijn en ik een echte band moesten worden en regelden ze een optreden in het voorprogramma van Claw Boys Claw. We mochten oefenen op de boerderij met de versterkers van The Visitor en bovendien hun drummer Bertus lenen. Het succes van dat voorprogramma zorgde voor een aantal hectische jaren met als hoogtepunt het voorprogramma van de Amerikaanse hardcore band Hüsker Dü. Peter was toen al gestopt en vervangen door Robin. We bleven al die jaren oefenen op de boerderij, maar hadden inmiddels wel eigen versterkers gekocht.   In de pauzes van die oefensessies gingen we altijd brandnetelt...