Koning Rat

 We zijn allemaal de held van ons eigen verhaal. Of de schlemiel, het is maar net hoe je het bekijkt. Aanvankelijk was ik een dikke sukkel die zich liet pesten op de lagere school, maar nadat ik mijn vader tegen de vlakte had geslagen, bedacht ik dat ik die nieuwe vaardigheid ook best eens kon inzetten tegen mijn kwelgeesten.

         Hoewel ik nu op een andere scholengemeenschap zat als Sjonnie, woonden we beiden nog steeds in dezelfde buurt en liep ik alsnog regelmatig tegen hem op. Maar hij had kennelijk een extra zintuig, want ontliep hij me. Hij gooide nog eens een bierflesje naar me vanaf honderd meter, dat uiteraard miste, en rende toen keihard weg. Hij was nu banger voor mij dan ik voor hem en ik vond dat prachtig.

         Ik vond de lichaamsgeur van mijn moeder weerzinwekkend en pas jaren later realiseerde ik me dat ze naar angst stonk. Instinctief had ik daar een afkeer van gehad. Het was niet verwonderlijk dat ze voor mijn vader vluchtte, maar het was wel een beetje jammer dat ze de buurman meenam en niet mij. Mijn vader zwoer hen te vermoorden en liep dagenlang met een bijl door het huis. Ik was ervan overtuigd dat hij zijn dreigement echt ten uitvoer zou brengen, maar gelukkig had hij geen idee waar ze waren. Ondanks zijn gekrenkte ego had hij binnen een week een nieuwe vriendin.

         Aanvankelijk was het een hele opluchting verlost te zijn van de constante dreiging die in huis gehangen had, maar toen sloeg de eenzaamheid genadeloos toe en verloor ik me ondanks mijn jonge leeftijd in alcohol. Ik werd dan ook van de middelbare school gestuurd, waarop mijn vader bedacht dat ik naar de Culinaire Vakschool moest om kok te worden. Ik vrat geen moer uit, maar slaagde toch en ging als kok in een restaurant werken.

         In een moment van onoplettendheid sneed ik het topje van mijn duim en loog ik dat ik daar een infectie in kreeg zodat ik dat seizoen niet meer hoefde te werken en mijn contract niet verlengd werd. Dat was ook precies de bedoeling. Ik zat klem in een verpletterende regelmaat van werken, drinken, hond uitlaten en slapen en was doodongelukkig. Ik denk dat ik wel zo’n beetje op iedere serveerster en afwashulp verliefd ben geweest, maar was te verlegen om daar iets mee te doen.

         Ik ontdekte de punkmuziek. Een uitstekende uitlaatklep voor mijn recalcitrantie en woede over de wereld en mijn ouders. Ik spoot autolak in mijn haar en hoorde eindelijk ergens bij, andere punkers vroegen niets van me, eisten niets, ik was gewoon een van hen. En verdomd, meisjes vonden me interessant, want ik was groot en sterk en zweeg veel. Toch duurde het nog een hele tijd voor ik ontmaagd werd. De jongedame in kwestie veronderstelde dat ik ervaren was, maar ik wist van toeten noch blazen en het was voorbij voor ik er erg in had.

         De dagen voltrokken zich met rondhangen. Ik hing in onze provinciestad op terrassen en in Groningen op de trappen van het stadhuis. Er waren maar twee dingen belangrijk: bier en hasj. Nu en dan deed ik voor de vorm mee aan krakersrellen, ik was immers een idealist. In die grote stad was ik een van de velen, maar in de eigen woonplaats moest men weinig van me hebben vanwege mijn uitdossing. Gelukkig genoot ik enige bescherming door mijn vroegere buurjongens die leidende figuren waren in de plaatselijke motorbende.

         Hoewel ik geen instrument kon bespelen vormde ik een band met een aantal vrienden. Men vond zowaar dat ik kon zingen en we hadden redelijk succes. Toen dat avontuur beëindigd was, trouwde ik, verwekte ik een aantal kinderen en trachtte een maatschappelijke carrière op te bouwen in de hulpverlening. Er moest natuurlijk een idealistisch tintje zitten aan wat ik deed, als ex-punker zijnde. Het was het begin van een hele rij indrukwekkende mislukkingen. Alles wat ik deed moest er echter toe doen.

         Ik heb geen haar meer om te kleuren, geen leren jack meer en geen veiligheidsspeld meer door mijn oor, maar draag nog wel T-shirts van mijn helden: Joy Division, Ramones en als ik dit stukje tik draag ik er eentje van The Stranglers met de hoes van hun eerste elpee Rattus Norvegicus daarop. Een rat die in het maanlicht over een smalle schutting rent.

 

© Lammert Voos