Vrouwenpalet

Gister toog ik naar Drachten, naar een museum met de lichtelijk imbeciele naam Dr8888. Je vraagt je af wie zo’n naam bedenkt en vermoedt dat er een of andere flitsende reclamejongen achter zit. Audi voor de deur, coke in de neusgaten en een jaarsalaris waarmee je flink kunt speculeren op de huizenmarkt. Maar dat zijn mijn vooroordelen…In het museum hing de expositie Vrouwenpalet: Haar Kunst, Haar Verhaal 1900-1950.

 Nu is Drachten een plaats waar ik geen fijne herinneringen aan heb. Als ik vroeger ging liften van Groningen naar Sneek of vice versa en ik werd daar gedumpt, dan wist ik zeker dat het een langdurige kwestie zou gaan worden en vaak had ik ook al mijn geld verzopen, dus een strippenkaart kopen was niet aan de orde.

 Bovendien is mijn vader in Drachten gecremeerd. Nu is het niet zo dat ik destijds overliep van verdriet, maar mijn pa had even geregeld dat er een liedje gedraaid werd dat mijn moeder flink krenkte en ons, zijn kinderen, erbij. Mijn moeder had hem verlaten, maar was wel zo beschaafd om naar de uitvaart te komen.

 In mijn vaders universum was alleen hijzelf belangrijk: hijzelf was het grote slachtoffer van de wereld en de gevoelens van andere mensen deden er niet toe. Ik neig ertoe om hem psychopaat te noemen; voor de buitenwereld was hij de keurige meneer, maar thuis een tiran en vooral mijn moeder moest het stevig ontgelden.

Pa was bovendien een viezerik. Wij woonden aan een kanaal en als de pubervriendinnen van mijn broer kwamen zwemmen en zonnebaden stond pa voor het achterraam te likkebaarden en de grootte van hun borsten te becommentariëren. Is het wonder dat ik soms nogal beschermend naar vrouwen toe ben? Wat natuurlijk ook niet helemaal fris is…

 Nu ben ik een enorme liefhebber van kunst van begin twintigste eeuw, geen kenner, dus verwacht van mij geen lange theoretische beschouwingen, ik laat me leiden door mijn smaak. Ik was erg nieuwsgierig naar deze tentoonstelling en vond het bovendien komisch ironisch dat het in de plaats was waar ik afscheid nam van mijn vader.

 Museum Dr8888 bevindt zich in het centrum van Drachten in een voormalig Franciscaner klooster. Ik kende Charley Toorop en Alida Pott, maar van de andere kunstenaars in deze tentoonstelling had ik nog nooit gehoord.  Ik kan niets anders zeggen dat ik zowel het museum, de collectie en het personeel een verademing vond. Welk een pracht. Ik voeg een link bij omdat ik te lui ben om alles te beschrijven. Het is maandag, het regent en mijn kop loopt om van andere zaken, vandaar. Wees er snel bij, de tentoonstelling loopt nog tot 20 november.

https://museumdrachten.nl/tentoonstelling/vrouwenpalet

 Opvallend was wel dat de meeste exposerende vrouwen socialistische denkbeelden aanhingen en ook geloofden in de verheffing van de mens. Waarschijnlijk is het daarom maar goed dat ze niet meer mee hoeven te maken dat er een politicus in de Tweede Kamer zit die verkondigt dat vrouwen het liefst hard genomen worden en dat die man ook nog bij een groot deel van het volk immens populair is. En dat vrouwen nog steeds niet volledige zelfbeschikking over hun lichaam hebben, integendeel, de klok wordt teruggedraaid. En dat er nog steeds een glazen plafond is.

 Is het arrogant van me om te stellen dat ik die teleurstelling wel voor hen draag?

 © Lammert Voos

NB. De catalogus van de tentoonstelling is te bestellen bij Waanders, Zwolle en zeer de moeite waard.