Het is best triest dat door de verbijstering van het verpleeghuispersoneel pas goed tot me doordrong wat voor leven mijn moeder gehad had. In haar verwardheid had ze de verhalen uit haar jonge jaren aan haar verzorgers verteld, die op hun beurt aan ons vroegen of die verhalen echt waar waren. Ja, die waren waar. Ma had het steeds over mijn vader gehad, nooit over haar tweede man, die weliswaar ook geen aangenaam sujet geweest was, maar haar zeker niet zo behandeld had als mijn vader. Ik herinner me mijn eigen therapieën. Als ik behandelaars vertelde hoe het vroeger bij ons thuis was, waren die vaak ook ernstig geschokt. Ik ging er eigenlijk tot die tijd vanuit dat het normaal was en begreep niet goed waarom ik me altijd zo akelig voelde en waarom ik mijn leven zo aan het verkloten was. Ik kreeg er maar geen grip op. Let wel, ik ben geen slachtoffer, het is wat het is, het heeft me gevormd, ik kijk er met afstand op terug en prijs me gelukkig dat ik uit de afgrond heb...
Beschouwingen door een Querulant.